Tuesday, December 22, 2009
வாகை மரக்கிளி
சித்தி துவைக்க துணியை எடுத்துக் கொண்டு கிணற்றுக்கு சென்றார்கள். நான் சித்தியுடன் சென்றேன். சித்தி மோட்டார் எடுத்து விட்டு துணி துவைக்கத் துவங்கினார்கள். நான் வாய்க்காலில் இறங்கி ஓடிக் கொண்டிருந்த தண்ணீரில் காலை நனைத்தபடி நின்று கொண்டிருந்தேன். பிறகு துவைத்து முடித்து சித்தி துணிகளை கூடைக்குள் போட்டு எடுத்துக் கொண்டார்கள். நான் சோப்பு டப்பாவை எடுத்துக் கொண்டு பின் தொடர்ந்தேன்.
மதியம் சாப்பிட்டு கொஞ்ச நேரம் தூங்கிவிட்டு எழுந்தேன். அங்கே போனால் எனக்குத் தோழி சுபா. அவள் அப்புச்சி ஊரும் இது என்பதால் அவளும் விடுமுறைக்கு வருவாள். சுபாவின் அப்புச்சி தோட்டத்திலிருந்து பால் எடுத்து வந்திருந்தார்கள். நான் அவரைப் பார்த்தவுடன் ஐயா சுபா வந்துட்டாளாங்கியா என்று கேட்டேன். நாளிக்கு வருவா நீ எப்ப வந்த என்றார். நான் இன்னிக்காலீல வந்தனுங் என்றேன். பிறகு சித்தியிடம் நான் மேவறத்து திண்ணைக் போறங் சித்தி என்று கூறி விட்டு, வீட்டை சுற்றிக் கொண்டு மேவற சுவரை ஒட்டி இருந்த திண்ணைக்கு சென்றேன். மேவறத்து திண்ணை, சுவரை ஒட்டி, வீட்டின் இந்த கடைசியிலிருந்து அந்த கடைசி வரை, நிலத்திலிருந்து ஒரு அடிக்கு மேலாய் நீண்டிருக்கும். திண்ணைக்கு அருகில் ஒரு பெரிய வாகை மரம் இருக்கும். திண்ணையின் ஓரத்தில் எங்கள் ஐயா அமர்ந்திருந்தார்கள். அவருடன் அவருடைய நண்பர் இன்னோர் ஐயா அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.
நான் அங்கு போய் அவர்களருகே அமர்ந்து கொண்டு தோட்ட வேலையிலிருந்து வீடு திரும்பிக் கொண்டிருப்பவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். எங்கள் தோட்டத்தில் இருந்தும் ஆட்கள் வேலையிலிருந்து திரும்பி வந்தார்கள். என்னைப் பார்த்து எப்ப வந்த என்று என்னிடம் வினவி என் பதில் கேட்டு பின் எத்தனை நாள் ரீவு (லீவ்) என்று கேட்டு என் பதில் வரக் காத்திருந்து பின் வாசலுக்குள் நுழைந்தார்கள். அவர்களிடமிருந்து வியர்வையும், மண் வாசனையும் கலந்து ஒரு ரம்மியமான மணம் வந்தது.நான் ஒரு முறை ஆழமாக சுவாசித்தேன். பிறகு சுவற்றுக்கு பின்னாலிருந்து கொத்து, கூடை எல்லாம் வைக்கும் சத்தம் கேட்டது. எல்லாம் வைத்துவிட்டு அவரவர் வீடு நோக்கி சென்றார்கள்.
நானும் சுபாவும் தவறாமல் பண்ணாங்கல் விளையாடுவோம். நீச்சலைத் தவிர எங்களுக்கு மிக பிடித்த இன்னொரு விளையாட்டு இது. ஏனோ பண்ணாங்கல் விளையாடினால் மழை வராது என்றொரு நம்பிக்கை இருந்தது பெரியவர்களுக்குள். நாங்கள் விளையாடுவதைப் பார்த்தால் மொதலையே மழை இல்ல இதுல இது வேறயா என்பார்கள். நாங்கள் அதை காதில் வாங்கிக் கொள்ளவே மாட்டோம். நாளை சுபா வந்துவிடுவாள் கல் விளையாடலாம் என்று அதற்காக கற்கள் பொறுக்க தொடங்கினேன். ஒவ்வொரு முறையும் கற்களை எவ்வளவு பாதுகாப்பாய் வைத்தாலும் அடுத்த முறை தேடையில் அது கிடைக்காது.அதனால் ஒவ்வொரு முறையும் தேடவேண்டும்.
ஒரே அளவில் கொஞ்சம் மொழு மொழுப்பாய் இருந்த கற்களை தொலாவினேன். எனக்குள் நாங்கள் பண்ணாங்கல் விளையாடும் போது பாடும் பாட்டை நினைவுபடுத்திக் கொண்டிருந்தேன். ஒண்ணானே ஊசி மேலூசி, ரெண்டானே ரத்னப் பதக்கம், மூணானே முத்து சிப்பி அதுக்கு மேல் நினைவு வரவில்லை. சுபா தான் முதலில் பாடிக் கொண்டே ஆடுவாள். அவளிடமிருந்து தான் நான் கற்றுக் கொண்டேன். கற்கள் கண்டெடுத்துவிட்டேன். இருட்டாயிருச்சு உள்ள வா என்று விட்டு ஐயா உள்ளே சென்றார்கள்.
பொழுது சாய்ந்து அந்தி வானம் மிக அழகாய்த் தோன்றியது. எங்கிருந்தோ கிளிகள் கூட்டம் கூட்டமாய் பறந்து வந்தது. வாகை மரத்தில் தஞ்சம் கொண்டது. ஒவ்வொரு விடுமுறையும் இந்த கிளிகளைப் பார்ப்பேன். எனக்கு எல்லா கிளியும் ஒரே மாதிரித் தெரிந்தது. அதனதன் இடம் சென்றடையும் வரை கீ கீ கீ என ஓயாது சத்தம்.அத்தனை கிளிகளும் என்ன பேசிக்கொள்கிறது புரியவில்லை. ஆனால் ஒவ்வொரு நாளும் பள்ளி முடிந்து வீடு திரும்பிய என் மனமிடும் குதூகலம் ஒத்திருந்த ஒரு இனிய ராகம் அதில் இருந்தது. பார்த்துக் கொண்டிருந்த என் மனதை அந்த கணம் என்னவோ செய்தது.
வாகை மரத்தில் ஒரு பொந்து இருக்கும். அங்கு எப்போதும் எந்நேரமும் ஒரு கிளி இருக்கும். இன்று காலையிலிருந்து நான் அதைப் பார்கவில்லை. இப்போது ஒரு கிளி அதற்குள் போனது. நானும் உள்ளே சென்று அதன் கூடு எப்படி இருக்கும் என்று பார்க்க ஆசையாய் இருந்தது. எனக்கு அந்த கிளியுடன் பழக ஆசையாய் இருந்தது. சற்று நேரம் பொறுத்து கவனிக்கிறேன் அந்தக் கிளி பொந்திலிருந்து தலையை வெளியில் விட்டு என்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது.
Monday, December 14, 2009
இணைந்த கைகள்
காகிகத்தில்
இடது கை விரல்களை
விரித்து வைத்து
விரல் வடிவம்
வரைந்தபடி இருந்தோம்
ஒரு கட்டத்தில்
விளையாட்டு சலித்து
உன் காகித்தை
கசக்கி அறையின்
மூலையில்
எறிந்து விட்டுப்
போய்விட்டாய் நீ
பின்னே ஓடி வந்து
நீ படி இறங்கிப்
போனதை
உறுதி செய்து கொண்டு
கசங்கிய
உன் காகிதத்தின்
தாள் நீவி
உன் வெற்றுக் கையுள்
என் கை வைத்து
நிரப்பினேன்
காகிதக் கையில்
ரேகை வரிகள்
முளைக்கிறது
மெதுவாய்
முதலிரு கோடுகள்
இணைகிறது
மென்மையாய்
காகிதம் துடிக்கிறது
Thursday, December 10, 2009
இன்றைக்கும் என்றைக்கும்
தொடர்கையில் துடிக்கிற
விரலூர்கையில் தகிக்கிற
வெட்கம் பொங்கி வழிகிற
மின்னும் கண்களைத் தவிர்க்கிற
மார்பினில் தலை கவிழ்க்கிற
காதோரம் கிசுகிசுக்கிற
ஆளுமையில் தவிக்கிற
விடுவிக்க கெஞ்சுகிற
புணர்கையில் சுகிக்கிற
முத்தங்களில் கரைகிற
முடிக்கையில் துவள்கிற
நித்தியப் பெண்மை
Monday, November 16, 2009
ஒற்றை புள்ளி
மெல்ல சுற்றத் தொடங்கியது
முதலில் மெல்ல மெல்ல
பிறகு கொஞ்சம் வேகமாய்
அதற்கு பிறகு
இன்னும் கொஞ்ச வேகமாய்
ஒரு கட்டத்தில் வேக வேகமாய்
பின் திடீரென நின்று போனது
ஒற்றை புள்ளியாய்
மனக் குழப்பங்கள்
ஆனா வேணாம் வேணாம்
எனக்கு தலை வெடிக்குது
என்ன வேணும் என்ன வேணாம்
ம்ம்ம்ம்
நீ வேணும் ஆனா வேணாம்
என்ன சொல்கிறாய்
நீ வேணும்
சரி எடுத்துக்கோ
ஆனா வேணாம் போ
ஏன் வேணாம்
ஏன்னா நீ எனக்கில்லை
நான் உனக்குத்தான்
இல்லை நீ எனக்கில்லை
நீ எனக்கில்லை
சொல்லியபடி நான் ஓடுகிறேன்
எங்கோ இலக்கில்லாமல்
Saturday, November 14, 2009
Friday, November 13, 2009
துணிவே துணை!
ஒரு தைரியமான பெண்
என நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்
பெண்கள் கூட்டத்திலெல்லாம்
பெண் விடுதலை பற்றி
பெண்கள் தனித்தன்மையோடு இருக்கணும்
துணிவோடு செயல் படணும்
என எழுச்சியுற பேசி இருக்கிறேன்
எத்தனையோ பேருக்கு
என் பேச்சு துணிவைக்
கொடுத்திருக்கிறது
நேற்று கடை வீதியில்
நானும் என் தோழியும்
எங்கள் தோழிக்கு
பிறந்த நாள் பரிசு ஒன்று வாங்க
கடைகளில் ஏறி இறங்கி
மும்முரமாய் தேடிக்கொண்டிருக்கையில்
பின் தொடரும் அதை கவனிக்கவில்லை
எவ்வளுவு நேரம் எங்களைத்
தொடர்ந்ததோ தெரியவில்லை
உகந்த பரிசு கிடைக்கவில்லை என
நாங்கள் இருவரும்
அவளுக்கு பிடித்தமானதாய்
ஒரு புத்தகம் வாங்கலாம்
என முடிவு செய்து
புத்தகக் கடை நோக்கி கீழிறங்கையில்
என் தோழி தான் முதலில் பார்த்தாள் அதை
பார்த்தவுடன் என்னிடம்
பதற்றமாய் கிளம்பலாம் என்றாள்
ஏன் வாங்கி செல்லலாம் என்றேன்
அப்புறம் சொல்கிறேன் என்றாள்
அவசரமாய் கீழிறங்கி
புத்தகக் கடைக்குள் நுழைந்தோம்
நுழைந்ததும் அவள்
நமக்கு பின்னால்
ஒன்று நம்மை தொடர்கிறது
இப்போது கூட கடைக்கு
முன்னால் தான் நிற்கிறது
நீ பார்த்தாயா என்றாள்
இல்லை என்றேன்
பான்டின் ஜிப்பை
திறந்து விட்டுக் கொண்டு
அலைந்து கொண்டிருக்கிறது என்றாள்
நான் கடையின் வாசலைப் பார்த்தேன்
நான் பார்த்ததும்
அதுவும் என்னை பார்த்து பல்லிளித்தது
எனக்கு நடுங்கத் தொடங்கியது
அது பட்டப் பகலில்
கடைகள் நிறைந்திருக்கும்
அந்த காம்ப்லக்சில்
அப்படித் தான் திரிந்து கொண்டிருக்கிறது
யாருமே பார்கவில்லையா
நான் கைபேசியை எடுத்து
எண்களை அழுத்தி காதில் வைத்து
யாரிடமோ பேசுவது போல்
பாவலா செய்ய
அது சடாரென மறைந்து விட்டது
எனக்குள் வெகு நேரம்
நடுக்கம் குறையவில்லை
ஏனோ அழுகை வந்தது
பெண்ணாய் இருப்பதை நினைத்து
என்னையே சமாதனம்
செய்து கொண்டேன்
பேசுவது சுலபம்
எதிர்கொள்வது கடினம்
இது தான் உலகம்
துணிவே துணை
Tuesday, November 10, 2009
ஒற்றைக் காகிதம்
எல்லா வேலையும் முடிந்து நான் உறங்கப் போகிறேன். உறங்க போவதற்கு முன் சில நல்ல காட்சிகளை கற்பனை செய்வது எனக்குப் பிடிக்கும். அந்தக் காட்சிகள் என்னை ஒரு வித மயக்கத்துக்கு கொண்டு செல்லும் பின் கனவுகளிலும் தொடரும். இன்றும் ஒரு கற்பனை செய்தேன். பச்சை புல்வெளி அதில் ஆங்காங்கே வெண் பஞ்சுப் பூக்கள். நான் வெள்ளை நிற ஆடை உடுத்தி அந்த மலர்களை தடவிய படி நடக்கிறேன். வெண் புரவி ஒன்று ஆற்றை கடந்து வருகிறது. அதை தொடர்ந்து காற்றில் அங்குமிங்குமாய் ஒரு புறா அல்லாடி பறந்து வந்து கொண்டிருக்கிறது. அதன் கால்களில் ஒரு கடிதம் சுருட்டிக் கட்டப் பட்டிருக்கிறது. நான் அதை எட்டிப் பிடிக்க முடிவு செய்தேன். அது எனக்கு சிக்காமல் மேலெழும்பிப் பறந்தது. அதை தொடர்ந்து பின் சென்று கொண்டே இருந்தேன். குதிரையை முதலில் எனக்கு சிநேகம் பண்ணிக்கொள்ள முடிவு செய்தேன். குதிரையை தொடர்ந்து நடக்க நடக்க நான் சிறு வயதினள் ஆகிக் கொண்டே வந்தேன். என் முன் நான் கடந்து வந்த காட்சிகள் ஒவ்வொன்றாய் விரிந்தது. என் முன்னே என் பள்ளி நாட்களும் சில நிகழ்வுகளும் வந்தது.
முதல் வருட விடுதி நாட்கள் நான் அனாதையாக உணர்ந்த நாட்கள். எங்கேயோ தெரியாத கூட்டத்துக்குள் என்னை தொலைத்து விட்டு சென்று விட்டனர் என்னை என்றே தோன்றும். எனக்கு புரியாத இடம், தெரியாத கூட்டம் மூச்சுத் திணறும். இரவு உறங்குவதற்கு முன்னர் ஒரு தரம் என்னைக் கரைத்துக் கொண்டு அழுவேன். யாருக்கும் தெரியாமல் அழ வேண்டும் என்ற முயற்சியில் அடக்கி வைக்கும் விசும்பல்கள் பின்னிரவில் தேம்பல்கலாய் வெளியேறும். அதே ராகமாக ஏதாவது ஒரு நொடியில் நான் உறங்கி போவேன். அப்பா வருகிறாரா என்று விடுதியின் வாசல் கேட்டை பார்த்த படியே ஞாயிறுகள் கழியும். மதியம் வரை காத்திருந்து உள்ளேயே இருந்த கோவிலுக்கு சென்று அப்பா வந்தால் 101 சுற்று வருவதாய் பிள்ளையாரை வேண்டிக் கொண்டு மீண்டும் அமர்ந்த இடத்திலேயே அமர்ந்து காத்திருக்கும் நொடிகளை எப்படி நான் விளக்குவது. அப்போது என்னை போல் காத்திருக்கும் ஒவ்வொரு முகங்களிலும் ஏக்கமும் சோகமும் சொட்டும். அன்றைய நாட்களில் நான் என் மனதை கொட்டி எழுதிய கடிதங்களில் சில இன்னும் என் டிரங்கு பெட்டியில் இருக்கிறது. என் உணர்வுகளை அப்படியே வெளிப்படுத்த கடிதங்கள் தான் ஒரே வழி என்று என் மனது தேர்வு செய்து விட்டது. விடுதியில் இருப்பவர்களுக்கு வரும் கடிதங்களை வார்டன் ஒவ்வொன்றாய் பெயரைக் கூப்பிட்டு கொடுத்தார்கள். நானும் அந்தக் கூடத்தில் வராத கடிதங்களுக்காக காத்திருந்த நிமிடங்களோடு காட்சிகள் முடிந்தது.
இன்னமும் நான் குதிரையின் பின்னால் நடந்து கொண்டிருக்கிறேன். புறா இப்போது குதிரையின் மேலமர்ந்து இளைப்பாறிக் கொண்டிருக்கிறது. குதிரை இன்னும் சளைக்காமல் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. நான் குதிரையிடம் பேசிக் கொண்டே நடக்கிறேன். அதற்கு சகா என்று பெயரிடுகிறேன். இப்படி துவங்குகிறேன். சகா நான் பேசறது உனக்கு புரியுமான்னு தெரியல. எனக்கு எல்லா மொழியும் புரியும் நீ பேசு என்றது. எனக்கு ஆச்சர்யம் தாங்க முடியவில்லை. நான் தொடர்கிறேன். நான் ஏன் உன் பின்னாடி வரேன் தெரியுமா? தெரியும் என்றது. நான் சந்தேகத் தொனியில் எதுக்குன்னு நீயே சொல்லு என்றேன். உனக்கு இந்த காகிதம் வேணும் என்றது குதிரை.
எனக்கு குதிரை கடிதத்தை காகிதம் என்றதும் சிறு கோபம் எழுந்தது. அது வெறும் காகிதம் அல்ல ஒரு கடிதம். அது ஒரு வேறு மொழி. மனதோடு நேரடியாக பேசும் மொழி. எனக்கு கடிதங்கள் நிறைய பிடிக்கும். அதிலிருக்கும் உண்மை பிடிக்கும். அதன் உள்ளிருக்கும் உணர்வுகள் பிடிக்கும். அழுகை பிடிக்கும். தெளிக்க பட்டிருக்கும் அன்பு பிடிக்கும். அதை நெஞ்சோடு அணைக்கப் பிடிக்கும். அது என்னுடையது என்ற உரிமை பிடிக்கும். என்னை நினைத்துக் கொண்டே எனக்காகவே எழுதியது என்ற நினைப்பு பிடிக்கும். இப்படி ஒரு கடிதத்தின் அருமை தெரியாத உன்னை அனுப்பி கடிதம் கொடுத்து வர சொல்லி இருக்கிறார்களே என்றேன். உனக்குத் தான் இந்தக் கடிதம் என்றது குதிரை. எனக்குள் மழை பெய்தது என் முகமெல்லாம் பரவசமும் குழப்பங்களும் மாறி மாறி வந்து போனது. யா.. யார் கொடுத்தாங்க என்றேன். அதற்கு பதில் வருவதற்கு முன்னரே வேண்டாம் வேண்டாம் நீ சொல்ல வேண்டாம் நானே பார்த்து கொள்கிறேன் அதை கொடு இப்படி என்றேன். குதிரை என்ன மொழியில் புறாவுக்கு சொன்னதென தெரியவில்லை. புறா என் தோள்களில் அமர்ந்தது நான் அவசரமாய் அதன் கால்களில் கட்டி இருந்த கடிதம் பிரித்தேன். குதிரையும் புறாவும் மறைந்தது. என் கைகளில் ஒற்றை காகிதம் இருந்தது.
Saturday, October 24, 2009
இறகுகள்
அன்று அவள் புதியதாய் குடி வந்தாள்
என் இடத்திலிருந்து
அவள் வீட்டின் சமையலறை தெரிந்தது
அவளை பார்த்ததும் எனக்கு பிடித்தது
தினமும் காலையில் அவளைப் பார்ப்பேன்
ஒரு நாள் அவள் என்னை பார்த்து விட்டாள்
சில நொடிகள் என் கண்களையே பார்த்திருந்தாள்
அவள் கணவன் அலுவலகம் சென்றான்
அவள் உண்ண அமர்ந்தாள்
என்ன தோன்றியதோ எனக்கு
சுற்றிலும் பார்த்தபடியே
அவள் வீடு நுழைந்தேன்
அவளும் அனுமதித்தாள்
எனக்கும் உணவிட்டாள்
எங்களுக்கு அன்றாட வாடிக்கையானது இது
எங்கள் தனிமையை பகிர்ந்துகொண்டோம்
ஒரு நாள் இன்னொருத்தி
இவளைத் தேடி வந்தாள்
அவள் என்னை கவனிக்கவில்லை
அல்லது கண்டுகொள்ளவில்லை
தன் கழுத்தை தடவி
ஒரு கயிறை இவளிடம் காட்டி
ஆவேசமாய் ஏதேதோ சொன்னாள்
எனக்கு புரியவில்லை
அவள் சென்றதும் இவள் நிறைய அழுதாள்
எனக்கு தேற்றும் வழி தெரியவில்லை
பரிதவித்து என் பாஷையில் ஏதேதோ சொன்னேன்
அவளுக்கு விளங்கவில்லை
அங்கும் இங்கும் மாறி மாறி அமர்ந்தேன்
அவள் சேலையின் நுனியை என் மூக்கால் பற்றினேன்
என்னை நிராகரித்து
ஒரு பெட்டி எடுத்து
தன் உடைகளை நிறைத்தாள்
கிளம்புவதற்கு முன்
ஒரு முறை திரும்பி என்னை பார்த்தாள்
மறுபடி பெட்டியை திறந்தாள்
இடமாறி அமர்கையில் விழுந்திருந்த
என் இறகுகள் இரண்டை
எடுத்து வைத்து பூட்டினாள்
தெருவை கடந்து மறைந்து போனாள்
Thursday, October 15, 2009
வெற்றிடமாய்
புதைந்து கிடக்கும் நான்
Saturday, October 10, 2009
அன்பென்ற மழையிலே - 4
என் அருகே அமர்ந்திருவர் அவரது குழந்தைக்கு விளையாட்டுக் காமித்துக் கொண்டிருந்தார். சற்று நேரம் அதை ரசித்தபடி இருந்தேன். அன்றைய நாளிதழை சுருட்டி ஒரு குழலைபோல அமைத்தார் பிறகு அந்த குழந்தையிடம் ஊவென மென்மையாய் ஊதிக் காட்டினார். அதுவும் அவரிடம் இருந்து அதை வாங்கி அதையே செய்து காட்டியது. குழந்தைகள் நம்மிடம் இருந்து எல்லாவற்றையும் எவ்வளவு அழகாய் கற்றுக்கொள்கிறார்கள். இன்னொரு சிறுவன் போர் அடிக்குது என்று அம்மாவை நச்சரித்துக் கொண்டிருந்தான். நமக்கு காத்திருப்பு என்பது எவ்வளவு சுமையாகிப் போய் விட்டது. ஒவ்வொரு நிமிடத்தையும் ஓடிக் கடப்பதே பழகிப் போய் விட்ட நமக்கு நின்று நிதானமாக பார்க்கவும் பேசவும் பழகவும் பொறுமை வற்றிப் போய் விட்டது.
பேருந்து வந்து அதில் ஏறி அமர்ந்தாயிற்று. என் கைப்பேசியை எடுத்து அமுதனை அழைத்தேன்.
ஹலோ.
சரண்யா சொல்லுங்க.
நான் கிளம்பிட்டேன் அமுதன்.
நானும் வந்திட்டிருக்கேன். நாளைக்கு பார்க்கலாம்.
சரி, பத்திரமா வாங்க என்றுவிட்டு வைத்தேன்.
ஒரு வருடம் முன் ஒரு மழை நாளின் குளுமையில் பார்த்தேன் அமுதனை முதலில். அதற்கு பிறகு ஒரு விடுமுறை நாளின் மதியம் என் குடியிருப்பு பகுதிக்கு பக்கத்திலிருந்த நூலகத்தில். இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் கண்டுகொண்டதற்கு அடையாளமாக பார்த்து புன்னகைத்துக் கொண்டோம். 'எனக்கென்றொரு முகம்' என்ற புத்தகம் என்னைக் கவர்ந்தது. சில பக்கங்களை புரட்டையில் எனக்கு பிடித்திருந்தது. அதை பதிவு செய்து எடுத்துக் கொண்டு திரும்பையில் அமுதனும் கிளம்பிக்கொண்டிருந்தார்.
என்ன புத்தகம் என்றார். அட்டையை திருப்பிக் காட்டினேன். உங்கள் பெயர் என்று ஒரு சிறு இடைவெளி கொடுத்தார்.
சரண்யா என்றேன்.
நான் அமுதன் என்றார்.
ரொம்ப நல்ல பெயர் என்றேன்.
நன்றி என்று புன்னகைத்தார்.
என்ன படிக்கறீங்க சரண்யா?
எம்.பீ.ஏ கடைசி வருடம் என்றேன்.
இப்படியாக நாங்கள் அறிமுகமாகிக் கொண்டோம். எனக்கு அவர் பேசிய விதமும் அணுகுமுறையும் பிடித்திருந்தது. பிறகு ஒவ்வொரு வாரமும் நூலகத்தில் சந்தித்து பேசினோம். எந்த ஒரு விஷயத்தையும் ஒரு தேர்ந்த அனுபவத்தோடும் முதிர்ந்த பக்குவத்தோடும் விளக்கியதும் பகிர்ந்து கொண்டதும் என்னைக் கவர்ந்தது.
ஒரு முறை தன் அம்மாவுக்கு தங்க வளையல்கள் வாங்க வேண்டும் என்று வந்து தேர்வு செய்து தருமாறு அழைத்தார். எனக்கு அதில் அவ்வளவு அனுபவம் இல்லாவிடிலும் நான் உடன் சென்றேன். அவர் அம்மாவிடம் கொடுக்க ஊருக்கு போய் வந்த பிறகு அம்மாக்கு பிடிச்சிருந்ததா என்று கேட்டேன். பிடிச்சிருந்துச்சுன்னு நினைக்கறேன் என்றார். என்ன சொன்னாங்க என்றேன். ஒண்ணும் சொல்லல என்றார். நான் விடாமல் எப்படி கொடுத்தீங்க சந்தோசப்பட்டாங்களா என்றேன். அம்மாவுக்கு கண்ணாடி வளையல்களும் பிடிக்கும் அதனால ஒரு வித்யாசமா அது ஒரு பாக்ஸ் வாங்கி அதன் நடுவில் இதை வைத்துக் கொடுத்தேன். முதலில் கண்ணாடி வளையல்களைப் பார்த்தார்கள் அதுவே அவங்களுக்கு சந்தோஷம். பிறகு இடையில் இதைப் பார்த்தாங்க. அப்புறம் ஒவ்வொன்னா எடுத்து கைகள்ல போட்டாங்க. கண்ணாடி முன்னாடி ஒரு நிமிடம் நின்னு பார்த்துட்டு கலட்டி வெச்சுட்டாங்க என்றார். எனக்கு கண்களில் சிறு ஈரம் ஊறிய உணர்வெழுந்தது அப்படியே ஒரு சில நிமிடங்கள் மௌனமாய் அமர்ந்திருந்தேன். அவரை அவர் அன்பை நிறைய புரிந்தது. அதைகாட்டி கொண்ட விதம் என்னைக் கவர்ந்தது.
அதற்கு பிறகு எனக்கு அமுதனுடன் எத்தனையோ வருடங்கள் பழகிய உணர்வு ஏற்பட்டது. என்னால் அவரோடு இயல்பாய் பழக முடிந்தது. அவ்வப்போது என் வீட்டுக்கு வருவார். அம்மா அப்பாவுக்கும் அறிமுகம் செய்து வைத்தேன். சிறுது நேரம் இருந்து விட்டு சென்று விடுவார். அப்பாவுக்கு நான் நிறைய நேரம் அவரோடு பேசுவதில் இஷ்டம் இல்லாததால் வெளியில் பார்த்து பேசிக்கொள்வோம். பிறகு படிப்பதற்கென்று கோவை சென்று விட்டார். நான் இங்கு வந்து விட்டேன். அவ்வப்போது போனில் பேசிக் கொள்கிறோம். மூன்று மாதமாயிற்று பார்த்து நாளை பார்க்க போகிறேன். அப்படியே உறங்கிப்போனேன்.
வன மோகினி
மூங்கில் மரங்களுண்டு
அதில் மாலை நேரத்தில்
கூவித் திரியும்
குயில்களை தொடர்ந்து
ஒரு நாள் நானும் செல்ல
என்னை அடர் வனத்தின்
உச்சியில் விட்டு விட்டு
தொலைந்து போயின குயில்கள்
சுற்றிலும் பார்க்கையில்
என்றோ வடிந்திருந்த
மேல் செல்கையில்
சிறு பிளவில் சிக்கிக்கொண்டு
பட படத்தது ஒரு நீண்ட சிறகு
மெல்ல விடுவிக்க
வெளியே வந்தது
ஒரு தேவதை
உற்றுப் பார்க்கையில்
நொடிக்கொரு முறை
மாறியததன் முகம்
பார்த்திருந்த ஒரு நொடியில்
வந்து போனதென் முகமும்
Saturday, September 26, 2009
அன்பென்ற மழையிலே - 3
நாங்கள் மூன்று தோழிகள் சேர்ந்து வீடு எடுத்து தங்கியிருக்கிறோம். சோனா டெல்லியை சார்ந்தவள் சகானாவின் பூர்வீகம் கர்நாடக மாநிலத்தின் சிக்மங்களூர். இங்கு வந்த பிறகு தான் எனக்கு இவர்கள் பழக்கம். இருவருமே இனிய தோழிகள். சகானா முதலில் எழுந்து சென்றாள். அவளை தொடர்ந்து நானும். இருவரும் பல் துலக்கி விட்டு பக்கத்தில் இருந்த மெஸ்ஸுக்கு காபி குடிக்க வந்தோம். சோனாவுக்கு காபி பழக்கம் இல்லாததால் இன்னும் உறக்கத்தில் இருந்த அவளை உள்ளே வைத்து பூட்டிவிட்டு வந்தோம். நாங்கள் டோக்கன் வாங்க போவதற்கு முன்னேயே நாங்கள் நுழைவதை பார்த்ததும் கல்லாவில் இருந்தவர் இரண்டு காப்பிக்கான டோக்கன் கிழித்து வைத்திருந்தார். தினமும் செல்வதால் எங்களைப் பரீட்சயம் அவருக்கு. சகானா நமஸ்காரா ரீ என்றாள். நானும் அவளுடனேயே புன்னகைத்து வணக்கம் செலுத்துவது போல் தலையை மட்டும் ஆட்டினேன். அவரும் புன்னகைத்தபடியே பதில் வணக்கம் செலுத்தினார். எனக்கு சகானாவை இந்த விஷயத்தில் பிடிக்கும். எந்த கூச்சமுமில்லாமல் எல்லாரோடும் ஒரு சகஜமான உரையாடலில் அவளால் எளிதில் ஈடுபட முடிகிறது. எனக்கு புதிதாக பார்பவர்களிடம் மட்டுமல்ல எத்தனை முறை பார்த்தாலும் ஒரு சிலரிடம் பேச எப்போதுமொரு வித தயக்கம் இருக்கும். அவர்களாக முன் வந்து பேசினால் தான் என்னால் பேச முடியும். வயதானவர்களிடமும் குழந்தைகளிடமு
சகானா கூட அவளாக தான் என்னொடு வந்து பேசினாள். சகானா மூலமாகத்தான் எனக்கு சோனாவையும் தெரியும். நான் வேலைக்கு வந்த புதிதில் தங்கி இருந்த ஒரு விடுதியில் அறிமுகமாகி பின் மூவரும் வீடு பார்த்து வெளி வந்துவிட்டோம். எனக்கு கன்னடம் சொல்லி கொடுத்தவள் இவள் தான். இங்கு பெரும்பாலான பேருந்துகளில் எந்த இடம் செல்லும் என்கிற குறிப்பு கன்னடத்தில் எழுதி இருக்கும். நம்பர் பார்த்து போகலாம் என்றாலும் முதலில் சற்று சிரமமாக இருந்தது. உனக்கு சந்தேகம் இருந்தால் டிரைவரிடம் ஏறுவதற்கு முன் இடத்தின் பெயரை சொல்லி போகுமா என்பதற்கு ஹோகத்தா என்று கேளு என்று சொன்னாள். நானும் ஜெய்நகர் ஹோகித்தா என்று கேட்டேன். அவர் ஒரு மாதிரி பார்த்துக் கொண்டே ஆம் என்று தலையாட்டினார். நான் சகானவிடம் அன்று இரவு சொல்கையில் அது ஹோகித்தா அல்ல ஹோகத்தா என்று சொல்லி சிரித்தாள். நானும் ஒப்பிடுவதற்காக போகுமாக்கு பதிலா போகிமான்னு சொன்னா எப்படி இருக்கும் என்று யோசித்து சிரித்துக் கொண்டேன்.
சகானாவோடு பழகத் துவங்கியிருந்த துவக்க நாட்களில் அவள் ஊருக்கு ஒரு முறை சென்றிருக்கிறேன். குளுமையான மழை சூழ்ந்த இடம் அது. அங்கு ஒரு சிற்றோடை கூட இருந்தது. சகானா தன்னைப் பற்றி அன்றைய தினம் என்னிடம் நிறைய சொன்னாள். ஒரு வேளை அவள் சிறு வயது நினைவுகள் அந்த இடங்களை பார்த்ததும் மேலெழும்பி இருக்கலாம் என்று நினைத்தேன். அவர்கள் முன்னோர்கள் விவசாய குடும்பம் என்றாள். பிறகு ஒருவர் பின் ஒருவராக பெங்களூர்க்கு வந்து விட்டார்கள். அவள் அம்மா இப்போது அண்ணனோடு ஆஸ்திரேலியாவில் இருக்கிறார். அப்பா சிறு வயதிலேயே இறந்து விட்டார். இப்போது சகானாவின் அஜ்ஜி (பாட்டி) மட்டும்தான் அங்கே. அவருக்கு துணையாக ரேணுகா அக்கா இருக்கிறார். தூரத்து சொந்தமாம் அக்காவின் கணவர் இறந்ததனால் அக்கா இங்கே விவசாய வேலை பார்த்து கொண்டு அஜ்ஜியோடே தங்கிக் கொண்டார் என்றாள் சகானா. தாய் மகளின் பிரியம் போன்றிருந்தது அவர்களுக்கிடையிலான பரிவு. என்னால் அவர்கள் பேசிய கன்னடம் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. சகானா தான் இருவருக்கும் இடையில் பாலமாய் இருந்தாள். புதி புதிதாக நிறைய வகை உணவுகள் தயாரித்து கொடுத்தார். இன்னும் விறகு வைத்துதான் சமைக்கிறார்கள் என்பது ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. அவர்களுக்கு காஸ் அடுப்பு சமையல் பிடிப்பது இல்லை என்றாள் சகானா. அஜ்ஜி இந்த வயதிலும் எவ்வளவு துடிப்பாய் இயங்குகிறார்கள். இயற்கையோடு ஒட்டி தன் வாழ்கையை அமைத்துக் கொண்டவர்கள் இறந்து போகும் நிமிடத்திற்கு முன்பு வரை தன்னால் முடிந்தமட்டிலும் உயிரோட்டத்துடன் தான் இருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கேது ஓய்வு. ஓய்வு வயது என்பதே நம்மை ஏய்த்துக் கொள்ளும் ஏற்பாடாய் தோன்றியது எனக்கு. ஒருவரை முடக்கிபோடுவதற்கு ஓய்வு பெற்றுவிட்டார் என்ற வார்த்தையே போதுமாய் இருக்கும். இயற்கையோடு தன்னை இணைத்துக்கொண்டு ஒவ்வொரு நாளையும் அழகாக்கி வாழ்ந்து கொண்டிருந்த அஜ்ஜியும் அவர்களின் உற்சாகமும் மனதுக்கு சுகமாய் இருந்தது. எனக்கு அந்த இரண்டு நாட்கள் போனதே தெரியவில்லை.
சகானா அஜ்ஜி எப்படி இருக்காங்க என்றேன். என்ன திடீர்னு கேக்கறே என்றாள். நான் அந்த நாட்களுக்கு திரும்ப தனியே போய்வந்தது அவளுக்கெப்படி தெரியும். இல்ல சும்மாதான் நினைவு வந்தது என்றேன். ஷி இஸ் குட் என்றாள்.
Wednesday, September 16, 2009
அன்பென்ற மழையிலே - 2
எனக்கு நானே ஒரு புரியா புதிராய் இருக்கிறேன். என்னை புரிந்துகொள்வதே எனக்கு சமயங்களில் சுவாரஷ்யமாய் இருக்கிறது. சில கணங்கள் நேற்று இரவு பெய்திருந்த மழையின் ஈரத்தை அமைதியாய் பார்த்தபடியே நடந்தேன். சிவப்பு நிற வெல்வெட் பூச்சிகள் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தது. சிறு வயதில் அதை எத்தனை ஆர்வமாய் பார்த்திருக்கிறோம். அப்போதெல்லாம் எந்த ஒரு சிறிய விஷயத்தையும் அனுபவிக்கக் கூடிய மனம் இருந்தது. ஒவ்வொரு சிறிய விஷயமும் ஒரு வித வியப்பை தந்தது அப்போது. பள்ளி நாட்களிலும் விடுமுறை நாட்களிலும் பேசுவதற்கு நிறைய விஷயங்கள் இருந்தது. எத்தனை சந்தோஷமாய் நாட்கள் நகர்ந்தது.வளர வளர ரகசியங்கள் சேர ஆரம்பித்தது. பிறகு பேச்சு ஒரு சுமையாகி போகும் அளவுக்கு மௌனம் பிடித்தது. எத்தனை எத்தனை மாற்றங்கள்.
இந்த வாரம் சென்னைக்கு செல்ல வேண்டும். நேற்று சரண்யா என்னை அழைத்து வர சொல்லி இருந்தாள். முதலில் நான் அவளை பார்த்தது அந்த குடியிருப்பின் மொட்டை மாடியில். சிலு சிலு தூரலில் நனைந்து கொண்டிருந்தாள். எனக்கு மழை பிடிக்கும் என்பதால் நான் மொட்டை மாடிக்கு சென்றேன். நான் சமீபத்தில் தான் இந்த குடியிருப்புக்கு வந்திருந்தேன். அவள் கல்லூரிக்கு செல்லும் காலை வேளையில் அவளை பார்த்திருக்கிறேன். இப்போது தனியாக மழையில் நனைந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் என்னை பார்க்க இருவரும் புன்னகைத்து கொண்டோம். பிறகு நான் சற்று தள்ளி நின்று மழைத் தூரலை அனுபவித்தேன். உங்களுக்கும் மழை பிடிக்குமா என்றாள். நான் ஆமாமென்று தலையாட்டினேன். சற்று மழை வலுக்க ஆரம்பித்தவுடன் அவள் கீழே சென்று விட்டாள். நான் படிக்கட்டின் துவக்கத்தில் நின்று ஒரு சிகரெட் பிடித்து விட்டு கீழிறங்கினேன். அது தான் நான் கடைசியாக பிடித்த சிகரெட் என நினைக்கிறேன். அதற்கு பிறகு சிகரெட் பிடிப்பதை நிறுத்தி விட்டேன். ஏன் நிறுத்தினேன் என்பதற்கு காரணம் எதுவும் இல்லை.
நான் என் அறையை நோக்கி திரும்பி நடந்தேன். அன்றைய வகுப்புக்கு தயாராக வேண்டி இருந்தது. ஒரு மரத்தின் அடியில் வெள்ளை இதழ்களும் நடுவே இள மஞ்சள் வண்ணமும் கொண்ட மலர்கள் உதிர்ந்து கிடந்தது. மிதிக்காமல் சற்று தள்ளி நடந்தேன். வசந்தி தான் சொல்வாள் அவளோடு நடக்கும்போது மலர்களை மிதிக்காதீர்கள் என்று. காரணம் கேட்கவில்லை என்னவோ எனக்கும் பழகி விட்டது. ஏதாவதொரு பெண்ணின் நட்பு எனக்கு எல்லா கால கட்டத்திலும் இருந்திருக்கிறது. எல்லாரோடும் எனக்கு இப்போது தொடர்பில்லை என்றாலும் இந்த மாதிரி அழகான, இனிமையான அல்லது சோகம் நிறைந்த ஏதோ சில நினைவுகள் மிஞ்சி இருக்கிறது.
Friday, September 11, 2009
அன்பென்ற மழையிலே
எனக்கு தனியாக நடப்பது தற்போது மிகவும் பிடித்தமாயிருந்தது. கோர்வையற்று என்னென்னவோ யோசனைகள். இன்று ஆட்டோவைத் தவிர்த்து வீடு நோக்கி நடக்கலாம் என்று முடிவு செய்தேன். எப்போதும் செல்லும் தெருவை விடுத்து இன்று மரங்களடர்ந்த நடப்பதற்கு ஏதுவான அமைதியான தெருவை தேர்ந்தெடுத்து நடந்தேன்.
அந்த தெரு பணம் படைத்தவர்கள் வாழும் தெரு என்பதால் மற்ற தெருக்களை போல் வாகனங்கள் வீட்டுக்கு வெளியில் தெருவை அடைத்துக்கொண்டு இருக்கவில்லை. பெரிய பெரிய வீடுகள் ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு விதத்தில் அமைந்திருந்தது. மனதில் நெருக்கியடித்துக் கொண்டிருந்த சிந்தனைகளுக்கு கொஞ்ச நேரம் விடுதலை கொடுத்து ஒவ்வொரு வீட்டின் அமைப்பையும் ரசித்தபடி நடந்தேன். இந்த வீடுகளை ரசிக்க மட்டுமே முடியுது யாராவது வாழ்கிறார்களா தெரியவில்லை.
மரங்கள் அடர்ந்திருந்ததாலும் மாலை வேலையானதாலும் குளுமை சற்று அதிகமாகவே இருந்தது. பெங்களூரில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த விசயங்களில் இந்த சீதோஷணமும் ஒன்று. எப்போதுமே நீண்டதூரம் நடப்பதற்கு ஏதுவாய் ஒரு ரம்மியமான குளுமை. பிறகு அந்த குளுமையை கொடுக்கும் இந்த மரங்கள். ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு வண்ணப் பூக்களை தருகிறது. அவை என்னை வியக்க வைக்கிறது. இங்கு ஆப்பிரிக்கன் டியூலிப் என்ற வகை மரங்கள் நிறைய இருக்கிறது. ஆரஞ்சு வண்ணத்தில் அகல அகலமான பூக்களை தன்னை சுற்றி பரப்பி வைத்திருக்கிறது. பெங்களூர் வந்த புதிதில் இந்த மரம் என்னை ஆச்சர்யப் படுத்தியது. என்னோடு வசுதா வந்திருந்தால் ஒவ்வொரு மரத்தின் பெயரையும் கேட்டு என்னை துளைத்திருப்பாள். அவளுக்கு மரங்களின் பெயர்களையும் அதன் பூர்வீகத்தையும் அறிந்துகொள்வதில் அப்படி ஒரு விருப்பம்.
இப்போது எனக்கு என் ஊரில் என் வீட்டை ஒட்டி இருக்கும் சரக்கொன்றை மரம் நினைவில் ஆடியது. அப்படியே அமுதனும் என் நினைவில் வந்தார். அவருக்கு மிகவும் பிடித்த மரம் அது. சரண்யா இந்த சரம் சரமான மலர்கள் என் கண்களுக்குள் மஞ்சள் மழை பொழிகிறது என்பார். அவர் பேசக் கேட்பதே ஒரு ஆனந்தம் எனக்கு. ஒவ்வொரு விஷயத்தை பற்றிய அவரது ஆழமான பார்வையும் அதை பகிர்ந்து கொள்ளும் விதமும் என்னை மணிக்கணக்கில் கட்டி போடும். அடுத்த வாரம் ஊருக்கு போகணும் என்று எண்ணியபடியே எதிர்பட்ட பூங்காவுக்குள் சென்றேன். அங்கே அமர்ந்து கைய்யோடு கொண்டு வந்திருந்த பிரபஞ்சனின் புத்தகத்தை வாசிக்க துவங்கினேன்.
Tuesday, September 8, 2009
கவனமாய்
கதவின் எல்லா தாழையும்
சரிபார்த்த பிறகும்
நடுஜாமக் கனவில்
திறந்தே கிடக்கிறது கதவு
Saturday, August 15, 2009
சிறைக் காலம்
தனிமையில் நான்
தூரத்தில் தெரியும் பச்சை மலை
மலை குத்தி நிற்கும் மேகம்
பிசிற் பிசிறாய் தன்னை விடுவித்து
மறுபடியும் ஒன்றோடொன்று கலந்து
மௌனமாய் மிதக்கிறது
பார்வையை பிரித்து
கீழே பார்க்கையில்
தூரத்தில் ஒரு குடிசை
வாசலில் கால் நீட்டி
அமர்ந்திருக்கும் வயதான மூதாட்டி
குடிசையை ஒட்டிய
மலை அடிவாரத்தில் மேயும் ஆடுகள்
விளையாடி முடித்து வீடு திரும்பும்
குழந்தைகளின் ஆரவாரம்
இப்படி பதிவு செய்திருந்த
மனதை நெருங்கிய காட்சிகள்
அத்தனையும் நினைத்து பார்க்கையில்
இன்றும் நெகிழ்கிறது மனது
இப்போது குடியிருக்கும்
அடுக்கு மாடி கட்டிடத்தில்
அதே மாலை நேரம்
வெளியே பூட்டியிருந்த எதிர் வீட்டில்
பால்கனி கம்பிகளை பிடித்தபடி
ஒரு சின்ன தேவதை
Friday, July 31, 2009
தளும்பும் நினைவுகள்
Monday, July 27, 2009
First love and Last love
"It has been 4 long years now" I thought "A lot of things have
happened in life ". The waves were bringing back my old memories.
I still remember how I met a girl named Rekha in this place. I
usually hit the beach on weekends to forget loneliness after my
friends got scattered all over India after college. Since then I could
not find a circle of friends as I had in college. I usually see her
sitting alone on the sands and viewing the waves. There is a saying
"Birds of same feather flock together ".I had never accepted this
saying until I saw her.
Days went on ....Soon my eyes started to search for her every time I
came to the beach. Slowly I felt something change within me.
The following weekend I didn't to go to the beach as all my friends
had planned for a reunion .Even though I was with my friends I could
sense something was not at its place. Does it have to do anything with
her? I questioned myself ... my heart failed to answer my questions!! ..
Next weekend when I went to the beach my eyes didn't search for her. I
was just admiring the beautiful waves... Waving its hands for me...
Until
I heard a voice... "Seems you didn't turn up last weekend "I just turned
and noticed that, it was Rekha saying that ... Those were the first
words she spoke to me.
I never knew I was noticed by her all these days. Words failed to
come out of my mouth. "By The Way I am Rekha "were the next few words
which brought me back to my senses. "Hi I am Raj! Glad to meet you!
"greeted her with a smile. "Mind If I sit here "she asked me
tentatively, action spoke before words did and even before I could say
no my head nodded a no with a capital "N" to her. She sat there beside
me and we spoke. I experienced Einstein's theory of relativity on that
day. Hours flew just like seconds. She said that she was from Kerala
and came to Chennai for studies. She told that she would stay with her
uncle and aunt till she finished her college and that her house was
near the beach...
Time went on and the more we spent time together, friendship grew more
between us. We exchanged numbers. Weekend meetings start to become
weekdays night phone chatting. Slowly my feeling towards her started
to change, I never felt so attracted to a girl before. She was
changing my life which was full of loneliness to a more enjoyable and
fun filled one.
She was doing her final year of her college in a reputed arts college,
so she was free in the evenings most of the time. She started to call
me after her college hours and we spoke for hours and hours.
It was only in the weekends that we met each other and spoke in
person; otherwise it was only over the phone.. One day after speaking
to her .I received a call from my mom. She was waiting for me in front
of my office and she sounded dull. I just rushed to the entrance and
saw my mom in tears.
I asked her "What happened?" her weeping grew more. I again repeated
my question. My mom told that My Dad had a heart attack and was
admitted in hospital in Coimbatore . Working as Bank officer transfers
are not new to my father. I tried to console her ..and then I came to
my manager and informed him about my dad and asked permission to leave
from office...Went in a hurry to airport to reach Coimbatore as soon
as possible. That weekend I could not attend her phone, since I was in
the ICU with my father and so I had to switch off my mobile.
On Sunday my Dad got better and returning back to Chennai I checked
my mobile it had some 50 odd messages from Rekha. The moment I saw it
... I knew she would be very angry on me ..for not turning up this
weekend. I called her a few times; there was no answer from her. I
just messaged her ... what all happened ... and was waiting for her
reply...
That day my eyes failed to see dreams... my heart sensed fear of losing
a friend, my bed which was of roses since the day I started to speak
to Rekha, became thorns to me.
The next weekend fate had different plans for me. I made it to the
sands and was sitting there for about an hour, thinking about whether
she would turn up or not. After waiting for another 30 odd minutes, I
decided to leave ... and started walking towards my bike.
I saw her in front of me, I went to her and said "Hi and Sorry Rekha
I could not turn up last weekend. Had some problems I guess you can
understand"... her silence gave me a signal that she was still angry
with me!
She just went past me and sat on the sand.... I had no other option...
I
followed her foot steps and sat next to her ..
"O.K.! Rekha!!! I know ...you are angry on me!!! I am sorry for not
informing you, I guess you can understand in what situation I was in.
"Her answer was silence. " If she doesn't like to speak to you!! Then
don't disturb her!!!" my mind gave me orders. "O.K. then I guess I
will leave! I don't wanna disturb you!!! "I got up with a heavy
heart....
I took my first step and she broke her silence "Please don't go" she
didn't sound good. I went near her and sat with her and saw the
waves, I saw her tears running down the cheeks, suddenly a guilty
feeling started to creep into my heart. I asked her "Rekha!!! What
happened? Why are crying?? ". "Did I say something wrong?" I
questioned myself.
She wiped her tears and said "No you didn't say anything wrong ". "I
could not be without talking to you!!! Raj!!! "
"You have become so close to me!!! That I feel you are a part of me!!!
".The moment she finished a question arised in my mind "Is she in love
with me?". I saw those eyes of her and could not come to a
conclusion. "Are you in love with me? Rekha" I put forth my question
to her. She gave me a glance and said "I don't know Raj, but I have
never missed any one like I have missed you in my life!!! ". Words
failed to come out from both of us. We returned home questioning
ourselves "Are we in love?".
The night was long and my eyes failed to dream. Suddenly saw my mobile
ringing ..... It was her ..
"Hey Hi!!! Tell me!! ?"
There was silence "hello!!! Rekha!!! Are u there?"
"Sorry to disturb you!!! Thought you would be sleeping!"
"That's fine!! Had some work. I just went to bed! Any problem!?"
"No... not at all... just thought of speaking to you!"
"Oh OK".
"Raj!!!!! Can I ask you a question? "
"Go on"
"What would be your decision if I say I am in love with you?"
I was caught on the thoughts... "Does she really mean it? I know I am
not that attractive but she is!!!"
"Raj!!! You there!!! ?"
"Yeah!! Yeah!! I am here!! "
"Did I ask anything wrong?"
"Nope"
I came to my senses and told her my decision... That I would have her as
my better half. The next moment, I only heard sounds of tears; I felt
her happiness in that cry, I felt her love on that day.
The days that followed were pleasant and the most unforgettable days
in my life ...everything around me looked beautiful... I was
experiencing
the phrase "When love is in your heart, everything around you will
appear beautiful than ever". We shared happiness, sorrows, and had
little fights which made the bonding between us stronger. The life
clock's pendulum doesn't always be in the happier side.
Things started to change when she finished her college, her aunt and
uncle found about our relationship and news automatically reached her
mom.
One day she messaged me that she have received a telegram that her Mom
is ill and that, she would be leaving to Kerala in some 15 minutes by
flight and she will be back by a week. I called her up and spoke to
her for 15 minutes.
Those were the last 15 minutes we spoke. I never knew fate had a
horrible twist in store for me.
The next day I tried to call her up and I could not reach her.
Something was bothering me the whole day, I tried to call her again in
the night, and still I couldn't reach her.
The next day, my mobile glowed with her number, bringing delight in my
face, I picked up the phone and I can only hear her cry ......
"Hello!!! Rekha!!! Is that you? What happened? Anything wrong? Why
are you crying? How is your Mom?" I asked with my heart beating in my
mouth.
She did not answer anything "Come on!! Speak to me Rekha!! What the
hell happened?"
She said" Raj!!! "And then I could hear only her cry ... Her mom got the
phone from her and just said "Don't ever call her again!! She got
married Raj!!!" ...and she cut the call... I felt the world around me
shatter, my heart became heavy. At that moment I wished the ground
beneath me to devour me. There was nothing I could do, all things were
over... Tears were starting to flow from my eyes.
I walked in the sands with the memories of Rekha; I sat and started
to view the waves... for the first time in my life after meeting Rekha
everything around me looked gloomy... I felt the waves were calling me
towards them... My legs started to walk towards the waves...
I heard someone calling "Raj!! Raj!! Come here!! ".My eyes started to
search who was the person? " Come here!!! Don't play with the sand "It
was some kid Raj's Mom. But I thought I saw a bit of my Mom in her. I
took a decision. I prepared myself to face the facts of my life. I
called my Mom and said what had happened. She consoled me. I said
about my decision... At first she never accepted to my decision... I
switched off the phone... and I walked towards my bike...
"Paapa!! See what I have made for you!!! "which brought me back to the
present .....
"Yeah!! Dear!! " ..
"A sand castle for you Pappa!!"
"Oh that's lovely dear" I said with a smile, looking at my child.
"Come here!! Rekha!! Let us stand here..."
She came running towards me ... I lifted her .. and kissed her on the
forehead... Rekha, my adopted child. I have started to live my life for
her for past 3 yrs.
I took her hand, and made the waves touch her feet. She was smiling at
me.
"Come on Dear!!! Let's go home!! Grandma will be waiting for us".
I held her hand and we started to walk over the sands...
I turned back to watch my footsteps... and felt
"My first love was Rekha, My last love will be Rekha too "
I walked towards my bike holding my last love's hand.
Author : Unknown
----------------------------------------------------------------------------------I am speechless after reading this story. I know you will too...
-Sugi-
Sunday, July 26, 2009
அதே ஞயாபகங்கள்
கடைக்கு வெளியில் வருகையில் இன்னும் லேசாய் தூறியது. அதற்கு பிறகு என்ன செய்வது எதுவும் தோன்றவில்லை சட்டென வெறுமையாய் இருந்தது. ஒரு நிமிடம் நூலகம் செல்லலாமா என யோசித்தேன். ஏற்கனவே எடுத்திருந்த புத்தகத்தை இன்னும் திரும்ப கொடுக்கவில்லை. மற்றொரு நாள் போகலாம் என்று அந்த எண்ணத்தை கைவிட்டேன்.
இப்போது யாராவது ஒருவரை புதியதாய் சந்திக்கவேண்டும் என்று ஒரு வினோத ஆசை எழுந்தது. அவர்கள் வாழ்வில் நடந்த சுவாரசியமான ஏதோ ஒன்றை கேட்டுக்கொண்டு மட்டும் இருக்கவேண்டும் என்றும் தோன்றியது. என் சுபாவத்திற்கு அது முடியாதென்பதால் என் சரணாலயமான என் தோழியை அழைத்து என் ஆசையை சொன்னேன்.
அவள் இன்னொரு சுவாரஸ்யமான விஷயத்தை சொன்னாள். நீ நடக்கும் வழியில் உனக்கு எதிர்ப்படும் மனிதர்களை பார் அதில் எத்தனை பேர் சந்தோஷமாக இருக்கிறார்கள் என்பதையும் பார். புன்னகை ததும்பிய முகம் ஒன்று குழந்தையுடையதாய் இருக்கும் இல்லாவிடில் காதலர்களாய் இருப்பர் என்று சொன்னாள். எனக்கும் அப்படியே செய்யலாம் என்று தோன்றியது.
நடந்தபடியே எதிர்ப்படும் காட்சிகளை பார்த்
எனக்கு இப்போதைய எல்லா கமிட்மெண்டயும் விட்டு ஒரு இரண்டு நாலாவது இதுவரை நான் சென்றிராத ஏதோ ஒரு இடத்துக்கு செல்ல வேண்டும் போல் தோன்றியது. பின் தொடர்ச்சியாய் ஏதேதோ எண்ணங்கள். மனதில் ஒரு கவிதை ஓடியது. அதை திரும்ப திரும்ப எண்ணிக்கொண்டே பேருந்தை பிடித்து வீடு வந்தேன்.
இன்றும் கடக்கையில்
அதே செண்பக மரத்தடி
அதே நறுமணம்
இதயம் பாய்ந்து
இழுத்து வரும்
அதே ஞாபகங்கள்
Saturday, July 4, 2009
வசந்தாக்கா
நான் தனிமையின் முழு கட்டுப்பாட்டுக்குள் சென்றிருந்த காலகட்டம் அது. என் வீட்டுக்கு பக்கமிருந்த வீடுகளில் ஒன்றில் அவள் இருந்தாள். அவள் வாழ்க்கையே ஒரு கதை போல தான் தோன்றியது. வசந்தாக்காவின் கணவரைத்தான் எனக்கு முதலில் தெரியும். அவருக்கு காது கேக்காது வாய் பேசவும் முடியாது. ஆனால் கொஞ்சம் வார்த்தைகள் மட்டும் குழறி குழறி உச்சரிப்பார். அவர் முதலில் லாரி ஓட்டிகொண்டிருந்தார். பின் அவருக்கு காது கேளாததால் அவரால் மற்ற வாகனங்களின் ஹாரன் ஒலியை உணர முடியாமல் அந்த வேலை நிலைக்கவில்லை என்று யாரோ சொன்னார்கள். அவர் மூட்டை தூக்கும் கூலியாக வேலை செய்கிறார் என்ற தகவலும் தெரியும். அவருக்கு திருமணம் முடிந்ததாகவும் மாமா மகளையே திருமணம் செய்து கொண்டதாகவும் செய்தி வந்தது. எனக்கு அந்த பெண்ணின் மீது மரியாதை வந்தது. பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. அப்போது அவர்கள் என் வீட்டு பக்கத்தில் இல்லை. ஒரு நாள் எங்கள் தோட்டத்துக்கு வேலைக்கு வந்திருந்தார். அவ்வளவு அழகாய் இருந்தார். சிவந்த நிறம் பெரிய அழகிய கண்கள். மஞ்சள் பூசி குளித்திருந்தாள். புது தங்கத்தின் தாலியோடு அவளும் மின்னினாள். இவ்வளவு அழகான பெண் இப்படி ஒரு ஆணை எற்றுகொண்டிருப்பது அவள் மேல் எனக்கு இருந்த மரியாதையை இன்னும் கூட்டியது.
எப்போது என் வீட்டுக்கு அருகில் குடி வந்தார்கள் நினைவில்லை. எனக்கு புதியதாய் யாரோடாவது பேசி பழக நிறைய நாளாகும். மெது மெதுவாய் பேச ஆரம்பித்தேன். அவள் கற்பமாய் இருந்ததால் வேலைக்கு செல்ல வில்லை. எனக்கு பொழுது போகாத சமயங்களில் நானும் வசந்தாக்காவும் தாயம் விளையாட ஆரம்பித்தோம். அப்படியே எனக்கு அவளை பற்றி சொல்ல துவங்கினாள். அவள் அப்பாவுக்கு அவள் அம்மா இரண்டாவது மனைவி. அவளுக்கு ஒரு தம்பியும் உண்டு. முதல் மனைவி எங்கள் ஊர் தான். அவளுக்கு மன நிலை சரி இல்லை என அவளை பிரிந்து சென்று இவள் அம்மாவை இரண்டாவதாக திருமணம் செய்து கொண்டிருக்கிறான் அவள் அப்பா. வசந்தாக்காவின் அம்மாவும் என்ன காரணத்தாலோ தற்கொலை செய்து கொண்டாள். எனக்கு இதை கேட்டவுடன் என்னவோ அவள் அப்பாவின் மீது தான் சந்தேகம் வந்தது. இவளுக்கு இப்படி ஒரு திருமணம் செய்து வைத்து விட்டு பின் மூன்றாவதாகவும் ஒரு திருமணம் செய்து கொண்டான்.
வசந்தாக்கா அவனிடம் சண்டை போட்டதாக கூறினாள். அவளுக்கு இப்படி ஒரு திருமணம் செய்து வைத்தால், தான் திருமணம் செய்து கொள்ளும் போது மருமகன் தன்னை எந்த கேள்வியும் கேக்க மாட்டான் என்று தான் அவள் எவ்வளவு சொல்லியும் கேக்காமல் தனக்கு திருமணம் செய்து வைத்ததாகவும் தனக்கு இந்த திருமணத்தில் இஷ்டம் இல்லை என்றும் கூறினாள். அப்போதுதான் எனக்கு தெரிந்தது அவள் சம்மதம் இல்லாமலேயே அவளுக்கு அவன் திருமணம் செய்து வைத்திருக்கிறான் என்பது. அவன் வசந்தாக்காவை பார்க்க வந்தால் எனக்கு பிடிக்கவே பிடிக்காது. இந்த மாதிரியான ஒருவனை எப்படி வசந்தாக்காவால் அப்பாவாய் ஏற்றுக்கொள்ள முடிகிறதென்று எனக்கு ஆச்சர்யமாய் இருக்கும். வசந்தாக்காவுக்கு ஒரு அழகு பெண் குழந்தை பிறந்தது. அதே மாதிரி பெரிய கண்கள், தென்னங் கீற்றை போன்ற இமைகள் அத்தனை அழகு. நான் பார்த்து கொண்டே இருப்பேன். அவள் குழந்தைக்கு நந்தினி என்று பெயர் வைத்தாள். அவள் கணவர் உச்சரிக்க முடியுமா என்று பார்த்து பார்த்து தேர்வு செய்திருந்தாள் பெயரை. அவர் நந்தினி என்பதை நாக்கை முன் கொணர்ந்து ..த்தினி என்பார். அவளுக்கு அவள் பெண்ணால் பேச முடியுமா என்ற பயம் இருந்தது. அவள் அழகாய் பேசினாள். முதல் முதலாய் அவள் பேசி நான் கேட்டது 'எங்கே குடு நான் பாக்கறேன்' என்று என் கையில் இருந்த பொருளை வாங்கினாள். எனக்கு அந்த மழலை மொழி மிக இனியமையாய் இருந்தது. பிறகு ஒரு ஆண் குழந்தை பிறந்தது. அவனுக்கு மனோஜ் என்று பெயரிட்டாள். தன்னை ஏதோ கிராமிய முன்னேற்ற குழுக்களில் இணைத்து கொண்டாள். எனக்கு அது பிடித்திருந்தது. உங்கள் குழந்தைகளை நன்றாக படிக்க வையுங்கள் என்று சொல்லி கொண்டே இருப்பேன்.
எனக்கு ஒரு நாள் கோழி பிரியாணி சாப்பிட ஆசையாய் இருந்தது. எங்கள் வீட்டில் வருடத்தில் ஆறு மாதம் மாமிசம் சாப்பிட கூடாதென்று பல கரணங்கள் வைத்திருப்பார்கள். எனக்கு அதிலெல்லாம் நம்பிக்கை இருந்ததில்லை. என் ஆசையை நான் அவளிடம் சொல்ல அவள் கணவரிடம் சொல்லி எனக்கு வாங்கி வரச்சொல்லி இருந்தாள். அவரும் அன்றைய நாளின் வருமானத்தின் கணிசமான தொகையில் எனக்கு வாங்கி வந்திருந்தார். என் கண்கள் அவள் அன்பில் நிறைந்தது. இந்த அன்புதான் என்னை அவளிடத்தில் இழுத்திருந்தது.
எங்கள் வீட்டுக்கும், அவள் குடி இருந்த வீட்டுக்கும் இடையில் இன்னொரு வீடிருக்கும். அவர் மனைவி பிரசவத்துக்கு அம்மா ஊருக்கு போயிருந்தார் . வசந்தாக்கா அவரை அண்ணா என்று அழைப்பாள். இவர் வசந்தாக்காவின் வீட்டுக்கு போவார்.அவர்கள் இருவரும் பேசி கொண்டிருப்பார்கள் எனக்கு தெரியும். ஒரு முறை என்னிடம் அவள் இந்த அண்ணன் என் கணவர் வீட்டில் இல்லாத போதும் இங்கு வருகிறார் யாராவது பார்த்தால் என்ன நினைப்பார்கள் என்றாள். நான் மற்றவர்களை பற்றி எதற்கு கவலை படுகிறீர்கள் என்று சொன்னதாகவே நினைவு. பிறகு எங்கள் வீட்டிலேயே அவளை பற்றி தப்பாக பேச துவங்கினார்கள். எனக்கு கோபம் வரும் அவங்க ரெண்டு பெரும் அப்படிஇருந்ததை நீங்க பார்தீங்களா என்றேன். அப்படியெல்லாம் ஒரு பெண்ணை பற்றி தவறாக பேசாதீர்கள் உங்களுக்கும் பெண்கள் இருக்கிறார்கள் என்பேன். அப்போதும் எனக்கு வசந்தாக்காவை பிடிக்கும். பெண்கள் உண்மையிலேயே சுய கட்டுப்பாடும் ஒழுக்க நெறியும் கடைபிடிப்பவர்கள் என்ற அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை இருந்தது. அதிலும் வசந்தாக்காவை என்னால் சந்தேகிக்கவே முடியாது.
பின் எப்போது என்று எனக்கு நினைவில்லை நான் அவள் வீட்டுக்குள் நுழைந்தேன். அந்த அண்ணன் அவள் சமையலறையை ஒட்டி இருந்த கட்டிலில் படுத்திருந்தார். அவள் வீடு ஒரே அறைதான். அதையே தடுத்து ஒரு ஓரத்தில் சமையலறை. அவள் சமையலறையில் இருந்தாள். எனக்கு உள்ளே நுழைய ஏனோ தயக்கமாய் இருந்தது. என்னால் அப்போது அவளோடு நன்றாக பேச முடியவில்லை. திரும்பி வந்து விட்டேன்.
பிறகு நான் வெளி ஊர் வந்து விட்டேன். அவள் கணவரை பிரிந்து விட்டாள் என்றும் தனியாய் குழந்தைகளோடு இருப்பதாகவும் செய்தி கிடைத்தது. இப்போதும் எப்போதாவது ஊருக்கு போகும் சமயத்தில் நந்தினி என்னை பார்க்கும் போது நல்லா இருக்கீங்களாக்கா என்பாள். நானும் அம்மா எப்படி இருக்காங்க என்று விசாரித்துக் கொள்வேன்.
Monday, June 22, 2009
தொலைத்து விடுங்கள் என்னை
உச்சி வானுக்கு அழைத்து சென்று
ஒற்றை மேகத்துக்குள்
தொலைத்து விடுங்கள்
முடியாதா
அத்துவானக் காட்டில்
அடர் மரங்களின் இடுக்கில்
இட்டாவது திரும்புங்கள்
என் உணர்வுகள் புரியா
இந்த உறவுகளையும்
மனதை பீடித்து படர்ந்திருக்கும்
நினைவுத் தேமலையும்
இந்த மனிதர்களையும்
இந்த உலகையும் துறந்து
தனியாய்
என்னை, என் பெயரை
இந்த பெண் கூட்டை
எனக்கு வேண்டாது
என்னோடு ஒட்டிகொண்டிருக்கும்
எல்லாம் ஒதுக்கி
கட்டுப்பாடுகள் அறுத்து
பறந்து அலைவேன்
எல்லைகளற்ற நித்திய வீதியில்
Thursday, June 18, 2009
Friday, June 12, 2009
காதலுடல்
தொடுகையில் கனிகிறது
சுருண்டு விரிந்து
திமிறித் துடிக்கிறது
உச்சி முடி பற்றி இழுத்து
உதடுகளில் சொல்கிறது
தேவையை
ஊர்கிற விரல்களில்
வெடிக்கிறது வெட்கம்
புரண்டு நழுவி
சேர்ந்து விலகி
உருகி கரைந்து
எல்லாம் தீர்ந்ததும்
மறுபடி துவங்க
மனது கேக்க
களைத்து புன்னகைக்கிறதுடல்
Wednesday, June 10, 2009
துரோகமும் வலியும்
இந்த நாளை என்னால் மறக்க முடியுமா தெரியவில்லை. சமீப காலத்தில் இப்படி ஒரு நிம்மதியற்ற இரவை நான் கழித்ததில்லை. இப்படி ஒரு பச்சை துரோகத்தை எனக்கு யாரும் செய்திருக்கவில்லை இதுவரை. என்னால் ஏற்றுகொள்ளவே முடியாத ஒரு துரோகம் இது. துரோகத்தில் என்னது ஏற்று கொள்ள முடிவது, ஏற்று கொள்ள முடியாதது. எல்லா துரோகமுமே ஏற்று கொள்ள முடியாததுதான். செய்வதை எல்லாம் செய்து விட்டு அதற்க்கு சப்பை கட்டு கட்டுவது தான் சகிக்க முடிய வில்லை. ஐந்து வருடமாய் என் மனதில் கட்டி வைத்திருந்த ஒரு மிக அழகிய பிம்பம் தூள் தூளாய்.எனக்கு நடந்ததை யோசிக்க யோசிக்க கண்ணீர் பெருகுகிறது. எல்லாவற்றிலும் ஒரு கொடுமை என்னவென்றால் என் வலியை பகிர்ந்து கொள்ள கூட எனக்கு யாரும் இல்லை. என்னை புரிந்து கொள்ள கூடிய யா..ருமே... இல்லை. நான் என்றுமே ஒரு தனி மரம் தான். என் மனதை ஒட்டி வந்த நீங்களும் என்னோடு இல்லை. இந்த நிதர்சனம் எனக்கு புரிகிறது. ஆனால் நான் யாரிடம் சொல்வது. இந்த ஷணம் நான் உங்களை மிகவும் மிஸ் பண்ணறேன். என்னால் அழுகை என்ற உணர்வை கட்டுப்படுத்த முடிந்ததே இல்லை. இன்று எல்லாம் நடந்த பிறகும் எதுவுமே நடக்காதது போல புன்னகைத்து கொண்டு என் தனிமையான நேரம் வரும் வரை காத்திருந்து அழ வேண்டி இருக்கிறது. பன்னிரண்டு மணி நேரம் பொறுத்திருந்து மனதை மிகமும் பாதித்த ஒரு விஷயத்துக்கு ரியாக்ட் செய்வதை விட கொடுமை வேறென்ன? எனக்கு இரண்டு விஷயம் ஒப்புக்கொள்ளவோ செய்யவோ இயலாதது. மனதின் உணர்ச்சிகளுக்கு முகத்தில் திரை போட என்னால் முடியாது. இன்னொன்று என் விஷயத்தை எல்லாரிடமும் பகிர்ந்து கொள்ள முடியாது. உங்களுக்கே தெரியும்.
முன்னொரு சமயம் கிட்டத்தட்ட இந்த மாதிரி சம்பவம் எனக்கு நிகழ்ந்தபோது உங்களால் மட்டுமே என்னை சமாதானம் செய்ய முடிந்தது. இன்றும் உங்களோடு பேச முடிந்திருந்தால் எனக்கு சற்றேனும் ஆறுதலாய் இருந்திருக்கும். நீங்கள் என்னோடு இல்லை. இனி எப்போதும் நீங்கள் என்னோடு இல்லை. ஏன் சென்றீர்கள் என்னை விட்டு தொலை தூரம்? ஏன்?
Sunday, June 7, 2009
என்னுள்ளே என்னுள்ளே
காலி பண்ணவிருப்பதை
அப்பா அம்மாவிடம் சொன்னார்கள்
சிறு தவிப்பு மனதில்
அதை மறைத்து
புத்தகம் படிப்பதாய்
பாவனை செய்தேன்
தனித்திருந்த எனக்கு
உன் வருகை வசந்தமாய்
இந்த ஒரு வருடம்
எனக்குள் எத்தனை எத்தனை மாற்றம்
உன் மௌனமே என்னை
உன்னிடத்தில் பற்றி இழுத்தது
உன் குரல் எப்படி இருக்கும்
கேட்க ஆசை இருந்தது
பழகிய நாய்க்குட்டியாய்
உன் வண்டியின் ஓசையை
பழகிக்கொண்டது என் காதுகள்
எதிரெதிர் பார்க்கும் தருணங்களில்
ஒரு முறை நிமிர்வாய்
உன் கண்களை பார்க்கவே
நான் காத்துக்கிடப்பேன்
உன்னை பார்க்க முடிகிற
அந்த நிமிடங்களே
என் வாழ்கையை சுவாரஸ்யமாக்கியது
சொல்லவா வேண்டாமா
மருகித் தவித்திருந்து
பொழுதுகள் கழிந்தது
இன்று நான் எழுந்ததும்
நீ சென்றுவிட்ட செய்தி
செவி எட்டியது
உன் அறையை சுத்தம் செய்ய
அம்மா என்னை மாடிக்கு அனுப்பினாள்
திறந்ததும் எனக்குள் வெறுமை
அறையெங்கும் உன் வாசனை
நீ விட்டு சென்றிருந்த
பல் முறிந்து கிடந்த
ஒரு பாக்கெட் சீப்பு
எடுத்து பத்திரப்படுத்தி கொண்டேன்
ஜன்னலோரம் கிடந்த
ஒற்றை காலுறை
உனக்கு வந்திருந்த
ஏதோ வங்கி கடிதத்தின் மேலுறை
கீழே கிடந்த
ஒரு பழைய பேனா எடுத்து
உன் பெயருக்கு முன்
என் பெயரை எழுதினேன்
பின் அவசரமாய் கிழித்து
குப்பைக்குள் பதுக்கிவிட்டேன்
ஒரு ஓரத்தில்
காகிதங்கள் குவிந்து கிடந்தது
ஒவ்வொன்றாய் எடுத்து பார்க்கையில்
உள்ளேயிருந்து புன்னகைத்தது
காணாமல் போயிருந்த என் புகைப்படம்
Wednesday, June 3, 2009
நீயின்றி
காலையில் அணிந்த
கச்சையின் ஊக்கினில்
தொங்கி மடிகிறது இரவு
எல்லாம் முடிந்து
வியர்வையின் மத்தியில்
நனைகிற முத்தம்
நினைவில் மட்டும்
Saturday, May 23, 2009
மௌனமாய்
துளி பனியாய்
பிறை நிலவாய்
புது உறவாய்
நீ
எரி கல்லாய்
கதிர் வீச்சாய்
விடு அம்பாய்
தொடர் வலியாய்
உன் மௌனம்
Tuesday, April 28, 2009
இயக்குநரின் உளி
என் முதல் படம் வெளியானது
முதல் படமே வெற்றியடைந்ததை
இன்றும்
ஒன்றிரண்டு பத்திரிகைகள்
பேசிக்கொண்டிருக்கிறது
ஒளிப்பதிவு அருமை
கதாநாயகன் அறிமுகத்திலேயே அசத்தியிருக்கிறார்
வித்தியாசமான முயற்சி
இப்படி பல பல பாராட்டுக்கள்
இந்த பண்டிகை நாளில்
ஏதோ ஒரு தனியார் தொலைக்காட்சி
அதை ஒளிபரப்புகிறார்கள்
நானும் பார்க்கிறேன்
கதாநாயகன் பாறையில் எதையோ
வரைந்து கொண்டிருக்கிறான்
முகத்தில் சோகம் அப்பியிருக்கிறது
மிகவும் மோசமான உடல் நிலையில்
அம்மா தவிக்கிறாள்
வைத்தியம் பார்க்க இயலாத பண முடை
பக்கத்து வீட்டு பெண்ணை
பார்த்துக் கொள்ள சொல்லிவிட்டு
அம்மன் சிலை செய்ய
ஏதோ ஒரு ஊருக்கு பயணமாகிறான்
கோவில் வேலை மும்முரமாய் நடக்கிறது
இவன் அம்மன் சிலை வேலையில்
தன்னை ஆழ்த்திக்கொள்கிறான்
அம்மனின் கண்கள்
அம்மாவின் கண்களை ஒத்திருக்கிறது
பார்த்து பார்த்து செதுக்குகிறான்
கோவில் வேலை முடிந்து
கும்பாபிஷேகம் நடக்கிறது
இவன் ஊர் திரும்பிகிறான்
பேசாத சிலையாய்
அம்மா இறக்கிறாள்
படம் முடிந்திருந்தது
நான் அழுகிறேன்
Wednesday, April 22, 2009
மிச்சம்
கடந்த கால பக்கங்களை
புரட்டிப் பார்க்கையில்
அடிக்கோடிட்டிருக்கும் பக்கங்களில்
உன்னோடிருந்த எல்லாமே பதிவாகி இருக்கிறது
மெல்ல வருடி பார்க்கிறேன்
மேடிட்டிருந்த காயங்களில்
இன்னும் வலி மிஞ்சி நிற்கிறது
Saturday, April 18, 2009
தொடரும் கதை - பாகம் இரண்டு
நமக்குள் ஏதேதோ குழப்பங்கள் நிகழ்ந்து விட்டது. நமது உறவு நம்மிடமிருந்து சொல்லாமலே விடை பெற்றுக்கொண்டது. எதையுமே வெளிப்படையாய் பேசிக்கொள்ளாமலே இருந்து விட்டோம். பேசிய பிறகோ பேசாமலேயே இருந்திருக்கலாமோ என்று தோன்றுகிறது. எத்தனையோ முறை பட்டு பட்டு துளிர்த்திருக்கிறது இந்த உறவு. தவறான புரிதலுக்கு பிறகு மனம் நிலைகொள்ளாமல் தவிக்கும். பின் வெளிப்படையான உரையாடல்களுக்கு பிறகு பிணைந்து கிடக்கும். அப்படியான ஒவ்வொரு முறையும் நாம் நம் அன்பை வெளிப்படுத்தி இருக்கிறோம். அந்த உங்களுக்கான எனது உருகலும் எனக்கான உங்களது பரிவும் எத்தனை இனிமையாய் இருந்திருக்கிறது.
நம் அனுமதியின்றி நம் மேல் திணிக்கபட்டிருக்கும் நிறைய விதி முறைகள் நம்மை பிரிக்கிறதா? இதுதான் அனுமதிக்கப்பட்ட அன்பு செலுத்தல்கள் இந்த முறையில் தான் ஒருவருக்கொருவர் அன்பை பரிமாறி கொள்ள வேண்டும். இப்படிதான் உறவு முறைகளை அமைத்து கொள்ள வேண்டும். இப்படியான நிறைய வாழ்வியல் நியதிகள் சேர்ந்து நம் உறவை ரத்து செய்து விட்டது. நம் உறவு உடல் கடந்த அழகியல் சேராத ஒரு அற்புத உறவு. அதை இன்ன பெயரிட்டு அழைக்கவும் தேவையில்லை. நமக்கு மட்டுமே புரிகிற ஒரு புது உறவுமுறை. அது அன்பின் அடிப்படையில் அமைந்தது.
நீங்கள் தான் எனக்கு நிறைய விஷயங்களை சொல்லி கொடுத்தீர்கள். என் கஷ்ட காலங்களில் உங்கள் அன்பே என் துணை இருந்தது. உங்களோடு பேசி பேசியே நான் நிறைய பக்குவப்பட்டேன். என் வழிகாட்டியாய் உங்களை மட்டுமே என் மனம் ஏற்றது. என் கோபங்களையெல்லாம் உங்கள் நகைச்சவை நிமிடத்தில் துடைத்தெடுத்து விடும். நேரத்தை பற்றிய பிரக்ஞை இல்லாமல் நீங்கள் என்னோடு பேசுவீர்கள். உங்கள் நெஞ்சோடு சாய்ந்து கொண்டு அத்தனையும் கேட்டுக்கொள்ள ஆசைபட்டிருக்கிறேன்.
எத்தனை பேசினாலும் நாம் இந்த சமூகத்தில் வாழவேண்டி இருக்கிறது. இஷ்டம் இல்லாவிடிலும் நாம் பிரிவதை தவிர வேறு வழியில்லை. நான் இனி உங்களின் ஊமை உறவாய் உங்களை விட்டு போகிறேன். அதைதான் நீங்களும் விரும்புகிறீர்கள்.
நீங்கள் என் மேல் வைத்திருக்கும் அன்பு முழுக்க எனக்கு புரிகிறது. அதை முழுமையாக காட்ட முடியாத நிலையில் நீங்கள் இருப்பது எனக்கு தெரிகிறது. என்னிடம் பேசும்போதெல்லாம் நீங்கள் எல்லா அன்பையும் உள்விழுங்கிக் கொண்டு பேச திணறுகிறீர்கள். அதனாலேயே என்னை தவிர்கிறீர்கள். முன்பு போல இந்த உறவை இனி தொடர முடியாது எனக்கு தெரிகிறது. இந்த புரிதலெல்லாம் சேர்ந்து என்னை ஒரு இயலாமை நிலைக்கு தள்ளுகிறது. அந்த இயலாமை எனக்கு ரணமாய் இருக்கிறது. இருந்தாலும் என்னுள்ளேயே எல்லாவற்றையும் புதைத்துக்கொள்ள முயல்கிறேன். இதை யாரோடும் பகிர்ந்து கொள்ள விருப்பமில்லை.
நாம் பிரசவித்து அனாதையாக்கிவிட்ட இந்த உறவை யார் தத்தெடுக்க கூடும். நம் வாழ்க்கையை யார் வாழக்கூடும். விடை இல்லாத கேள்விகள் சேர்ந்து கொண்டு என்னை முற்றுகை இடுகிறது. யோசனைகளின் வீதியில் மனம் அலைந்து அலைந்து ஓய்ந்து போகிறது.
ஈடுகட்டமுடியாத பேரிழப்புகளுக்கு பின்னும் வாழ்கை நகரத்தான் செய்கிறது. நம் வாழ்கையும் அப்படியே. என் தனிமையில் எனக்கான என் நேரத்தில் உங்கள் நினைவுகள் நிறைந்திருக்கும். இந்த நினைவுகளை என்னோடேயே வைத்துக்கொண்டு அவ்வப்போது எடுத்து நுகர்ந்து கொள்வேன்.
முற்றிலும் உங்களிடமிருந்து விலகுவதற்கு முன் இந்த என் கடைசி கடிதத்தை எழுதி விட நினைத்தேன். எப்போதாவது மானசீகமாய் நலம் விசாரித்து கொள்கிறேன். நீங்களும் என்னை நினைத்து கொள்வீர்களா?
உங்கள்,
அம்மு.
கடிதத்தை வாசித்து முடிக்கையில் தான் கண் விழித்தேன். நான் என்ன முயன்றாலும் உன் கடைசி கடிதம் என்னை துரத்துகிறதே அம்மு.
--முற்றும்--
Thursday, April 16, 2009
தொடரும் கதை
அவர்களை கடந்து சென்று சற்று நேரம் ஏரியை பார்த்திருந்தேன். எத்தனை விதமான வாத்துக்கள். அதில் ஒன்று தன்னையே சுற்றி சுற்றி வட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தது. இன்னொன்று தண்ணீரில் மூழ்குவதும் சற்று தள்ளி எழுவதுமாய் வித்தை காட்டிக் கொண்டிருந்தது. எனக்கு பார்த்து கொண்டிருப்பது சுவாரஸ்யமாய் இருந்தது. இந்த மாதிரி சமயங்களில் என்னை அந்த காட்சிக்குள் தொலைத்து கொள்வதில் எனக்கு என்னவோ மகிழ்ச்சி. நான் எல்லாம் மறந்து எத்தனை நேரம் நின்றேன் தெரியவில்லை.
ஏரியின் அக்கரையில் உயர உயரமான ராட்சச கட்டிடங்கள் ஒவ்வொன்றாய் ஒளிரத் துவங்கியது. அங்கிருந்து என்னை விடுவித்து கொண்டு புல் தரை நோக்கி நடந்தேன். பச்சை புற்களின் மேல் அமர்ந்தேன். அது என்னை தாங்கிக்கொண்டது. கைகளை தலைக்கடியில் கொடுத்து படுத்தேன். காற்று சுகமாய் இருந்தது. மெல்ல கண் மூடி என்னென்னவோ யோசித்தேன். பூங்காவின் விளக்குகளும் ஒளிரத் துவங்கியது. ஒரு புத்தகம் எடுத்து வந்திருக்கலாமோ இப்போது யோசித்தேன். மறுபடியும் கண் மூடினேன். என்னவோ வெறுமையாய் இருந்தது இப்போது. எதுவுமே யோசிக்காமல் இருப்பதே நன்றாய் இருக்கும் போல் தோன்றியது.
காற்று சட்டைக்குள் புகுந்து கொண்டு ஒளிந்து விளையாடியது. பிறகு அது தன்னை நிதானித்து கொண்ட பொழுதில் என் அருகில் ஏதோ படபடப்பதை உணர்ந்தேன். வெள்ளை காகிதம் ஒன்று ஒரு செடியில் மாட்டிக்கொண்டு அல்லாடியது. அதை எடுத்து ஏதாவது கிறுக்கலாம் என்று பாக்கெட்டில் பேனாவை எடுத்தேன். காகிதத்தை கையில் எடுத்து பார்க்கையில் என்னவோ எழுதி இருந்தது. கடிதமா? படிக்கலாமா? யோசிக்கையிலேயே கடிதம் என்னை உள்வாங்கத் துவங்கியது.
--- தொடரும்---