எ திங் ஆஃப் ப்யூட்டீ

ஜன்னலருகே நாற்காலியை இழுத்துப் போட்டு வெளியே பார்த்தான். வெட்டப்பட்ட கிளையில் அமர்ந்திருந்த காகம் விடாமல் கரைந்தது. வெளிக்காட்சிகளில் ஒன்றும் மனம் நிலைக்கவில்லை. நள்ளிரவில் துவங்கி மிச்ச இரவை விழுங்கிய அந்தக் கனவை, எவ்வளவு முயன்றும் தன் நினைவிலிருந்து துரத்த முடியவில்லை. அந்தக் கனவு மேலும் மேலும் சிறு வயதிலிருந்து தான் துரத்த விரும்பிய பிற எல்லாக் கனவுகளையும் எழுப்பிக் கொண்டு வந்து இந்த நாளை ஒரு துர் நாளாக்கியது. தான் செல்ல அஞ்சும் பாதையைப் பற்றி விரைந்தது எண்ணம். அதன் வேகமும், உறுதியும் இவனை குலைக்க அவன் வேறொரு ஆளாக மாறிக் கொண்டிருப்பதாய் உணர்ந்தான். கைகள் நடுங்க இப்போது இந்தத் தனிமை ஆபத்தானதென உணர்ந்தான். ஏதோ உணர்வு தூண்ட எழுந்து வேக வேகமாக உடைகளை அகற்றி மூலையில் எறிந்தான்.

அறையின் அடுத்த மூலையிலிருந்த கண்ணாடியில் தெரிந்த தன் நிர்வாணத்தை பார்த்தான். பின் தன்னையே குனிந்து ஒரு முறை பார்த்துக் கொண்டான். இரண்டும் வேறு வேறு உருவைக் காட்டியது. இரண்டும் ஒன்றுதான் என்றாலும் கூட பார்வையின் கோணம் வேறுபாடு காட்டிற்று. மீண்டும் மீண்டும் குனிவதும் நிமிர்வதுமாய் தன்னை மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான். அச்செயல் அவன் நினைத்ததைப் போல அவனை அவன் மனப் பிடியிலிருந்து தளர்த்தவில்லை. மாறாக அவ்விரண்டு காட்சியும் மேலும் எண்ணத்தை தூண்டி சிக்கலை இறுக்கியது. யாருமற்ற அறையில் தன்னை உணர்ந்த துணை வேண்டி கண்ணாடியை தெரிவு செய்தது எத்தனை பெரிய முட்டாள் தனம் என்று தன்னையே நொந்துகொண்டான். சிக்கல்கள், சிக்கல்கள் தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டு அங்கிருந்து விலக திரும்புகையில் கால் சுண்டு விரல் மேஜையின் விளிம்பில் இடித்துக் கொண்டது. ஸ்ஸ்ஸ் என்று ஒரு முறை கண்களை இறுக மூடி பல்லைக் கடித்தான். ஃபக் யூ என்று முணுமுணுக்கத் துவங்கி பட் ஐ கான்ட் என்று தேய்ந்தான்.

 

தான் இவ்வுலகின் வேண்டப்படாத உயிரினமாக, மிகவும் பலகீனமானவனாக உணர்ந்தான். இல்லை இல்லை இதிலிருந்து என்னை நான்தான் தப்புவிக்க வேண்டும், ஒரு பக்கம் உணர்வு மனம் சொல்ல அறையை சுற்றி நடக்கத் துவங்கினான். மொசைக் தரையின் பெட்டிகளுக்குள் கரங்களுக்கு முட்டாமல் எட்டு வைத்து நடை பழகினான். சில விநாடிகளுக்குப் பிறகு இழுபட்டவனாக மீண்டும் கண்ணாடியின் முன் வந்து நின்றான். தன் பிம்பத்தையே உற்றுப் பார்த்தான். கண்ணாடியின் காட்சிக்குள் தற்போது எதிர் சுவற்றிலிருந்த இரண்டு பல்லிகளின் பிம்பமும் விழுந்தது. ஒன்று வாலை வளைத்துக் கொண்டு மற்றொன்றை துரத்தியது. துரத்தியபடியே இரண்டும் காட்சியிலிருந்து அகன்றது. அவனும் அகன்று கழிவறைக்குள் நுழைந்தான். வெளியே வந்த அவன் மீண்டும் உடையை எடுத்து அணிந்து கொண்டான். அறையை பூட்டிக் கொண்டு வெளியேறினான்.

 

அவள் என்ன செய்வதெனத் தெரியாமல் சுற்றிலும் ஒரு முறை பார்த்தாள். அந்த ஒற்றையடிப் பாதை அதோடு முடிந்து பெரும் வெளி முன் விரிந்தது. அது நீர் வற்றிய ஏரி என்பதை அவள் சற்று தாமதமாக உணர்ந்தாள். தூரத்தில் எருமைக் கூட்டம் மேய்ந்து கொண்டிருந்தது. நடுவில் ஒரு பாறை மல்லாந்து வெயில் காய்ந்து கொண்டிருந்தது. சரியாக சொல்லப் போனால் அது ஒரு பாறை அல்ல, ஒரு பாறைக் குடும்பம் அல்லது கூட்டம். தான் தனியாக வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு இவ்வளவு தூரம் வந்திருக்கக் கூடாதோ என்று ஒரு கணம் நினைத்தாள். மறு கணம் டு ஹெல் வித் ஸேஃப்டீ, திஸ் இஸ் ஜஸ்ட் பர்ஃபெக்ட் என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டாள். தான் கிடாரை பயிற்சி செய்ய இதைவிட சரியான இடம் இருக்க முடியாது என்று நம்பினாள். வண்டியை நிறுத்திப் பூட்டிக் கொண்டு அந்தப் பாறையை நோக்கி நடந்தாள். அருகே செல்ல பாறையில் முளைத்திருந்த செடிகள் மறைத்திருந்த அவன் தெரிந்தான். அதுவரை இருந்த அவள் உற்சாகம் வருந்தியது.

 

தொடர்ந்து செல்லலாமா வேண்டாமா என்று யோசித்து நின்றாள். அவன் மேய்ந்து கொண்டிருந்த எருமைகளையே பார்த்தபடி இருந்தான். ஒரு முடிவுக்கு வந்தவளாக பாறையை நோக்கி மீண்டும் நடந்தாள். அருகே சென்றதும் உங்களின் ஏகாந்தத்தை குலைக்கும் எந்த எண்ணத்தோடும் நான் இங்கு வரவில்லை என்றாள். அவன் பதிலேதும் சொல்லாமல் அவளை ஒரு முறை திரும்பிப் பார்த்து பின் திரும்பவும் எருமைகளை மேய்ந்தான். அவனின் மௌனம் அவளுக்கு ஒரு அசௌகரியத்தை கொடுக்கவே அவள் தூரத்தில் இருந்த மேட்டை நோக்கி நடந்தாள். மறைந்து கொண்டிருந்த சூரியனை நோக்கி நடக்க கண்கள் கூசியது. மேட்டின் மேலேறி மாட்டி இருந்த கிடாரைக் கழற்றிக் கீழே வைத்தாள். அங்கே இருந்து சரிவை நோக்கி வேகமாக கீழே ஓடி வந்தாள். பின் திரும்பவும் மேலேறினாள். திரும்பவும் சறுக்கினாள்.

 

இப்படியாக விளையாடிக் கொண்டிருந்தவளை அவன் பார்த்தபடி இருந்தான். அவளை பார்க்க பார்க்க மன இறுக்கம் சற்றே தளர்ந்தாற் போல் இருந்தது. இந்த குழந்தை மனநிலை தனக்கும் வாய்த்திருந்தால் வாழ்க்கை எத்தனை எளிதாய் இருந்திருக்கும் என நினைத்தான். அப்போது ரம்மியமான மணிச் சத்தம் கேட்கவே திரும்பி பார்த்தான். அப்போது தான், தான் இவ்வளவு நேரம் அருகே இருந்த அந்த சர்ச்சை கவனிக்காமல் இருந்திருக்கிறோம் என்பதை உணர்ந்தான். கூடவே அறையை பூட்டிக் கொண்டு கால் போன போக்கில் நடந்து வந்து இங்கே அமர்ந்திருக்கும் பிரக்ஞை வந்தது. மிக அழகாக வடிவமைக்கப் பட்டிருந்த அந்த சர்ச் வெகு உயரமாக மிக கம்பீரமாக நின்றிருந்தது. அதை ஒட்டி அதே போல வடிவமைப்புடன் வேறு சில கட்டிடங்களும் இருந்தது. ஒரு வேளை ஏதாவது கிரிஸ்துவ கல்வி நிலையமாக இருக்கலாம் என்று நினைத்தான். வெள்ளையும், ராயல் ப்ளூவும் பூசப் பட்டிருந்த அந்த சர்ச்சும் பிற கட்டிடங்களும் அந்த இடத்திற்கு பூரணத்தை தருவித்தது. பிறகு அந்த மணி ஓசையோ அவன் இதுவரை கேட்டிறாத இனிமையில் ஒலித்தது. இது எல்லாம் சேர்ந்து தன்னை மீட்டெடுத்ததாய் உணர்ந்தான். எ திங் ஆஃப் ப்யூட்டீ என கீட்ஸை நினைத்துக் கொண்டான்.

 

அப்போது அவள் அவனை கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தாள். தெரிந்தவளைப் போல அவளிடம் கிடார் வாசிக்க தெரியுமா என்றான். அவள் கற்றுக் கொண்டிருக்கிறேன் பயிற்சி செய்யவே இங்கு வந்தேன் என்றாள். பயிற்சி செய்யுங்கள் நான் கிளம்புகிறேன் என்றான். நீங்கள் இங்கே இருப்பதில் எனக்கொன்றும் ஆட்சேபனை இல்லை என்று அருகே அமர்ந்தாள். எருமைகள் மேய்ந்தபடி கிட்டே நெருங்கி இருந்தன. அதைப் பார்த்த அவள், இந்த எருமைக் கூட்டத்தைப் பார்க்க அந்நியன் நினைவு வருகிறதா உங்களுக்கும் என்றாள். தொடர்ந்து அவளே பயந்து விடாதீர்கள் விலக்கப்பட்ட எல்லாத் தவறுகளையுமே நான் செய்திருக்கிறேன் அதனால் மிதித்துக் கொல்லப்படப் போவது நான் தான் என சிரித்தாள். நானும் ஒன்னும் குறைந்தவனல்ல என்றான். ஓ அப்போ நம்ம சேர்ந்து சாகப் போறோமா என்றாள். ஆறு மணிக்கு திரும்பவும் சர்ச்சின் மணி ஒலித்தது.

 இந்த ஓசை மனசை என்னவோ பண்ணுதில்ல என்றாள். ம்ம் என தலை அசைத்தான். சில விநாடிகள் இருவரும் ஒன்றுமே பேசாமல் அப்படியே அமர்ந்திருந்தனர். உணர்வு வந்தவளாக அவள், மகனே உன் பாவங்கள் மன்னிக்கப்பட்டன என்று கடந்து போயிருந்த எருமைகளை சுட்டினாள். இருவரும் இணைந்து சிரித்தனர். அபூர்வமாக இப்படி ஒரு நாள் அமைந்து விடுகிறதில்லையா என்றாள்.  அவன் அண்ணாந்து வானத்தை பார்த்தான். வானத்தில் மைனாக் கூட்டம் சேர்ந்தும் கலைந்தும் ஜாலங்களை நிகழ்த்தியது. அவன் பார்வையை தொடர்ந்து மேலே பார்த்து,  வாவ் Murmuration என்றாள். எ திங் ஆஃப் ப்யூட்டீ என்று அவன் துவங்க, அவள் இஸ் எ ஜாய் ஃபாரெவர் என்று முடித்தாள்.

ஒற்றைக் காகிதம்

எல்லா வேலையும் முடிந்து நான் உறங்கப் போகிறேன். உறங்க போவதற்கு முன் சில நல்ல காட்சிகளை கற்பனை செய்வது எனக்குப் பிடிக்கும். அந்தக் காட்சிகள் என்னை ஒரு வித மயக்கத்துக்கு கொண்டு செல்லும் பின் கனவுகளிலும் தொடரும். இன்றும் ஒரு கற்பனை செய்தேன். பச்சை புல்வெளி அதில் ஆங்காங்கே வெண் பஞ்சுப் பூக்கள். நான் வெள்ளை நிற ஆடை உடுத்தி அந்த மலர்களை தடவிய படி நடக்கிறேன். வெண் புரவி ஒன்று ஆற்றை கடந்து வருகிறது. அதை தொடர்ந்து காற்றில் அங்குமிங்குமாய் ஒரு புறா அல்லாடி பறந்து வந்து கொண்டிருக்கிறது. அதன் கால்களில் ஒரு கடிதம் சுருட்டிக் கட்டப் பட்டிருக்கிறது. நான் அதை எட்டிப் பிடிக்க முடிவு செய்தேன். அது எனக்கு சிக்காமல் மேலெழும்பிப் பறந்தது. அதை தொடர்ந்து பின் சென்று கொண்டே இருந்தேன். குதிரையை முதலில் எனக்கு சிநேகம் பண்ணிக்கொள்ள முடிவு செய்தேன். குதிரையை தொடர்ந்து நடக்க நடக்க நான் சிறு வயதினள் ஆகிக் கொண்டே வந்தேன். என் முன் நான் கடந்து வந்த காட்சிகள் ஒவ்வொன்றாய் விரிந்தது. என் முன்னே என் பள்ளி நாட்களும் சில நிகழ்வுகளும் வந்தது.

முதல் வருட விடுதி நாட்கள் நான் அனாதையாக உணர்ந்த நாட்கள். எங்கேயோ தெரியாத கூட்டத்துக்குள் என்னை தொலைத்து விட்டு சென்று விட்டனர் என்னை என்றே தோன்றும். எனக்கு புரியாத இடம், தெரியாத கூட்டம் மூச்சுத் திணறும். இரவு உறங்குவதற்கு முன்னர் ஒரு தரம் என்னைக் கரைத்துக் கொண்டு அழுவேன். யாருக்கும் தெரியாமல் அழ வேண்டும் என்ற முயற்சியில் அடக்கி வைக்கும் விசும்பல்கள் பின்னிரவில் தேம்பல்கலாய் வெளியேறும். அதே ராகமாக ஏதாவது ஒரு நொடியில் நான் உறங்கி போவேன். அப்பா வருகிறாரா என்று விடுதியின் வாசல் கேட்டை பார்த்த படியே ஞாயிறுகள் கழியும். மதியம் வரை காத்திருந்து உள்ளேயே இருந்த கோவிலுக்கு சென்று அப்பா வந்தால் 101 சுற்று வருவதாய் பிள்ளையாரை வேண்டிக் கொண்டு மீண்டும் அமர்ந்த இடத்திலேயே அமர்ந்து காத்திருக்கும் நொடிகளை எப்படி நான் விளக்குவது. அப்போது என்னை போல் காத்திருக்கும் ஒவ்வொரு முகங்களிலும் ஏக்கமும் சோகமும் சொட்டும். அன்றைய நாட்களில் நான் என் மனதை கொட்டி எழுதிய கடிதங்களில் சில இன்னும் என் டிரங்கு பெட்டியில் இருக்கிறது. என் உணர்வுகளை அப்படியே வெளிப்படுத்த கடிதங்கள் தான் ஒரே வழி என்று என் மனது தேர்வு செய்து விட்டது. விடுதியில் இருப்பவர்களுக்கு வரும் கடிதங்களை வார்டன் ஒவ்வொன்றாய் பெயரைக் கூப்பிட்டு கொடுத்தார்கள். நானும் அந்தக் கூடத்தில் வராத கடிதங்களுக்காக காத்திருந்த நிமிடங்களோடு காட்சிகள் முடிந்தது.

இன்னமும் நான் குதிரையின் பின்னால் நடந்து கொண்டிருக்கிறேன். புறா இப்போது குதிரையின் மேலமர்ந்து இளைப்பாறிக் கொண்டிருக்கிறது. குதிரை இன்னும் சளைக்காமல் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. நான் குதிரையிடம் பேசிக் கொண்டே நடக்கிறேன். அதற்கு சகா என்று பெயரிடுகிறேன். இப்படி துவங்குகிறேன். சகா நான் பேசறது உனக்கு புரியுமான்னு தெரியல. எனக்கு எல்லா மொழியும் புரியும் நீ பேசு என்றது. எனக்கு ஆச்சர்யம் தாங்க முடியவில்லை. நான் தொடர்கிறேன். நான் ஏன் உன் பின்னாடி வரேன் தெரியுமா? தெரியும் என்றது. நான் சந்தேகத் தொனியில் எதுக்குன்னு நீயே சொல்லு என்றேன். உனக்கு இந்த காகிதம் வேணும் என்றது குதிரை.

எனக்கு குதிரை கடிதத்தை காகிதம் என்றதும் சிறு கோபம் எழுந்தது. அது வெறும் காகிதம் அல்ல ஒரு கடிதம். அது ஒரு வேறு மொழி. மனதோடு நேரடியாக பேசும் மொழி. எனக்கு கடிதங்கள் நிறைய பிடிக்கும். அதிலிருக்கும் உண்மை பிடிக்கும். அதன் உள்ளிருக்கும் உணர்வுகள் பிடிக்கும். அழுகை பிடிக்கும். தெளிக்க பட்டிருக்கும் அன்பு பிடிக்கும். அதை நெஞ்சோடு அணைக்கப் பிடிக்கும். அது என்னுடையது என்ற உரிமை பிடிக்கும். என்னை நினைத்துக் கொண்டே எனக்காகவே எழுதியது என்ற நினைப்பு பிடிக்கும். இப்படி ஒரு கடிதத்தின் அருமை தெரியாத உன்னை அனுப்பி கடிதம் கொடுத்து வர சொல்லி இருக்கிறார்களே என்றேன். உனக்குத் தான் இந்தக் கடிதம் என்றது குதிரை. எனக்குள் மழை பெய்தது என் முகமெல்லாம் பரவசமும் குழப்பங்களும் மாறி மாறி வந்து போனது. யா.. யார் கொடுத்தாங்க என்றேன். அதற்கு பதில் வருவதற்கு முன்னரே வேண்டாம் வேண்டாம் நீ சொல்ல வேண்டாம் நானே பார்த்து கொள்கிறேன் அதை கொடு இப்படி என்றேன். குதிரை என்ன மொழியில் புறாவுக்கு சொன்னதென தெரியவில்லை. புறா என் தோள்களில் அமர்ந்தது நான் அவசரமாய் அதன் கால்களில் கட்டி இருந்த கடிதம் பிரித்தேன். குதிரையும் புறாவும் மறைந்தது. என் கைகளில் ஒற்றை காகிதம் இருந்தது.

அதே ஞயாபகங்கள்

இனிய மாலையில் தூரலை முகத்தில் தாங்கி குளிர்ந்து போயிருந்தது பூமி. அலுவலகம் விட்டு வெளியில் வந்தவுடன் குளிர்ச்சியை உணர்ந்து குதூகலித்தது மனது. மரங்களின் இலைகளெல்லாம் குளித்து என்னை புத்துணர்ச்சியாய் வரவேற்றது. ஏனோ வீட்டுக்கு உடனே செல்ல விருப்பமில்லை. மகிழ்ச்சியை பகிர்ந்துகொள்ள எனக்கு பிடித்த கடையில் நுழைந்து கேக் பட்ஜ் ஐஸ் கிரீம் சாப்பிட்டேன். தனியாய் அமர்ந்து சாப்பிடுவது கூட பிடித்திருந்தது.

கடைக்கு வெளியில் வருகையில் இன்னும் லேசாய் தூறியது. அதற்கு பிறகு என்ன செய்வது எதுவும் தோன்றவில்லை சட்டென வெறுமையாய் இருந்தது. ஒரு நிமிடம் நூலகம் செல்லலாமா என யோசித்தேன். ஏற்கனவே எடுத்திருந்த புத்தகத்தை இன்னும் திரும்ப கொடுக்கவில்லை. மற்றொரு நாள் போகலாம் என்று அந்த எண்ணத்தை கைவிட்டேன்.

இப்போது யாராவது ஒருவரை புதியதாய் சந்திக்கவேண்டும் என்று ஒரு வினோத ஆசை எழுந்தது. அவர்கள் வாழ்வில் நடந்த சுவாரசியமான ஏதோ ஒன்றை கேட்டுக்கொண்டு மட்டும் இருக்கவேண்டும் என்றும் தோன்றியது. என் சுபாவத்திற்கு அது முடியாதென்பதால் என் சரணாலயமான என் தோழியை அழைத்து என் ஆசையை சொன்னேன்.

அவள் இன்னொரு சுவாரஸ்யமான விஷயத்தை சொன்னாள். நீ நடக்கும் வழியில் உனக்கு எதிர்ப்படும் மனிதர்களை பார் அதில் எத்தனை பேர் சந்தோஷமாக இருக்கிறார்கள் என்பதையும் பார். புன்னகை ததும்பிய முகம் ஒன்று குழந்தையுடையதாய் இருக்கும் இல்லாவிடில் காதலர்களாய் இருப்பர் என்று சொன்னாள். எனக்கும் அப்படியே செய்யலாம் என்று தோன்றியது.

நடந்தபடியே எதிர்ப்படும் காட்சிகளை பார்த்தேன். வீட்டுக்கு முன் ஒரு குழந்தையுடன் அதன் தாயும் இன்னொரு பெரியவரும் என்னவோ சம்பாஷித்தபடியே நிற்கிறார்கள். குழந்தை அதன் போக்கில் என்னவோ செய்துகொண்டிருக்கிறது. குழந்தைகள் தான் இயல்பாய் இருக்கிறார்கள். மற்றவர்கள் எல்லாம் நடித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று தோன்றியது. குழந்தையாகவே இருந்திருக்கலாமோ என நினைத்தேன்.

எனக்கு இப்போதைய எல்லா கமிட்மெண்டயும் விட்டு ஒரு இரண்டு நாலாவது இதுவரை நான் சென்றிராத ஏதோ ஒரு இடத்துக்கு செல்ல வேண்டும் போல் தோன்றியது. பின் தொடர்ச்சியாய் ஏதேதோ எண்ணங்கள். மனதில் ஒரு கவிதை ஓடியது. அதை திரும்ப திரும்ப எண்ணிக்கொண்டே பேருந்தை பிடித்து வீடு வந்தேன்.




இன்றும் கடக்கையில்
அதே செண்பக மரத்தடி
அதே நறுமணம்
இதயம் பாய்ந்து
இழுத்து வரும்
அதே ஞாபகங்கள்

தொடரும் கதை - பாகம் இரண்டு

இனிய என்னவருக்கு,

நமக்குள் ஏதேதோ குழப்பங்கள் நிகழ்ந்து விட்டது. நமது உறவு நம்மிடமிருந்து சொல்லாமலே விடை பெற்றுக்கொண்டது. எதையுமே வெளிப்படையாய் பேசிக்கொள்ளாமலே இருந்து விட்டோம். பேசிய பிறகோ பேசாமலேயே இருந்திருக்கலாமோ என்று தோன்றுகிறது. எத்தனையோ முறை பட்டு பட்டு துளிர்த்திருக்கிறது இந்த உறவு. தவறான புரிதலுக்கு பிறகு மனம் நிலைகொள்ளாமல் தவிக்கும். பின் வெளிப்படையான உரையாடல்களுக்கு பிறகு பிணைந்து கிடக்கும். அப்படியான ஒவ்வொரு முறையும் நாம் நம் அன்பை வெளிப்படுத்தி இருக்கிறோம். அந்த உங்களுக்கான எனது உருகலும் எனக்கான உங்களது பரிவும் எத்தனை இனிமையாய் இருந்திருக்கிறது.

நம் அனுமதியின்றி நம் மேல் திணிக்கபட்டிருக்கும் நிறைய விதி முறைகள் நம்மை பிரிக்கிறதா? இதுதான் அனுமதிக்கப்பட்ட அன்பு செலுத்தல்கள் இந்த முறையில் தான் ஒருவருக்கொருவர் அன்பை பரிமாறி கொள்ள வேண்டும். இப்படிதான் உறவு முறைகளை அமைத்து கொள்ள வேண்டும். இப்படியான நிறைய வாழ்வியல் நியதிகள் சேர்ந்து நம் உறவை ரத்து செய்து விட்டது. நம் உறவு உடல் கடந்த அழகியல் சேராத ஒரு அற்புத உறவு. அதை இன்ன பெயரிட்டு அழைக்கவும் தேவையில்லை. நமக்கு மட்டுமே புரிகிற ஒரு புது உறவுமுறை. அது அன்பின் அடிப்படையில் அமைந்தது.

நீங்கள் தான் எனக்கு நிறைய விஷயங்களை சொல்லி கொடுத்தீர்கள். என் கஷ்ட காலங்களில் உங்கள் அன்பே என் துணை இருந்தது. உங்களோடு பேசி பேசியே நான் நிறைய பக்குவப்பட்டேன். என் வழிகாட்டியாய் உங்களை மட்டுமே என் மனம் ஏற்றது. என் கோபங்களையெல்லாம் உங்கள் நகைச்சவை நிமிடத்தில் துடைத்தெடுத்து விடும். நேரத்தை பற்றிய பிரக்ஞை இல்லாமல் நீங்கள் என்னோடு பேசுவீர்கள். உங்கள் நெஞ்சோடு சாய்ந்து கொண்டு அத்தனையும் கேட்டுக்கொள்ள ஆசைபட்டிருக்கிறேன்.
எத்தனை பேசினாலும் நாம் இந்த சமூகத்தில் வாழவேண்டி இருக்கிறது. இஷ்டம் இல்லாவிடிலும் நாம் பிரிவதை தவிர வேறு வழியில்லை. நான் இனி உங்களின் ஊமை உறவாய் உங்களை விட்டு போகிறேன். அதைதான் நீங்களும் விரும்புகிறீர்கள்.

நீங்கள் என் மேல் வைத்திருக்கும் அன்பு முழுக்க எனக்கு புரிகிறது. அதை முழுமையாக காட்ட முடியாத நிலையில் நீங்கள் இருப்பது எனக்கு தெரிகிறது. என்னிடம் பேசும்போதெல்லாம் நீங்கள் எல்லா அன்பையும் உள்விழுங்கிக் கொண்டு பேச திணறுகிறீர்கள். அதனாலேயே என்னை தவிர்கிறீர்கள். முன்பு போல இந்த உறவை இனி தொடர முடியாது எனக்கு தெரிகிறது. இந்த புரிதலெல்லாம் சேர்ந்து என்னை ஒரு இயலாமை நிலைக்கு தள்ளுகிறது. அந்த இயலாமை எனக்கு ரணமாய் இருக்கிறது. இருந்தாலும் என்னுள்ளேயே எல்லாவற்றையும் புதைத்துக்கொள்ள முயல்கிறேன். இதை யாரோடும் பகிர்ந்து கொள்ள விருப்பமில்லை.

நாம் பிரசவித்து அனாதையாக்கிவிட்ட இந்த உறவை யார் தத்தெடுக்க கூடும். நம் வாழ்க்கையை யார் வாழக்கூடும். விடை இல்லாத கேள்விகள் சேர்ந்து கொண்டு என்னை முற்றுகை இடுகிறது. யோசனைகளின் வீதியில் மனம் அலைந்து அலைந்து ஓய்ந்து போகிறது.

ஈடுகட்டமுடியாத பேரிழப்புகளுக்கு பின்னும் வாழ்கை நகரத்தான் செய்கிறது. நம் வாழ்கையும் அப்படியே. என் தனிமையில் எனக்கான என் நேரத்தில் உங்கள் நினைவுகள் நிறைந்திருக்கும். இந்த நினைவுகளை என்னோடேயே வைத்துக்கொண்டு அவ்வப்போது எடுத்து நுகர்ந்து கொள்வேன்.

முற்றிலும் உங்களிடமிருந்து விலகுவதற்கு முன் இந்த என் கடைசி கடிதத்தை எழுதி விட நினைத்தேன். எப்போதாவது மானசீகமாய் நலம் விசாரித்து கொள்கிறேன். நீங்களும் என்னை நினைத்து கொள்வீர்களா?

உங்கள்,
அம்மு.


கடிதத்தை வாசித்து முடிக்கையில் தான் கண் விழித்தேன். நான் என்ன முயன்றாலும் உன் கடைசி கடிதம் என்னை துரத்துகிறதே அம்மு.
--முற்றும்--

தொடரும் கதை

நான் இந்த வெயில் காலத்தின் மாலை நேர காற்றை சற்று சுவாசித்து வரலாம் எனக் கிளம்பினேன். இன்று சற்று சீக்கிரமே வேலை முடிந்து விட்டது. தெருவின் முடிவில் இருந்த அந்த ஏரியை ஒட்டியிருந்த பூங்காவுக்குள் நுழைந்தேன். சில குழந்தைகள் விளையாடி கொண்டிருந்தார்கள். இங்கு குழந்தைகள் எல்லோரும் ஆங்கிலத்தில் பேசிக்கொள்கிறார்கள். எல்லா மாநிலங்களும் கலந்திருப்பதால் அவர்களுக்கு அதுவே சாத்தியமாகிறது.

அவர்களை கடந்து சென்று சற்று நேரம் ஏரியை பார்த்திருந்தேன். எத்தனை விதமான வாத்துக்கள். அதில் ஒன்று தன்னையே சுற்றி சுற்றி வட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தது. இன்னொன்று தண்ணீரில் மூழ்குவதும் சற்று தள்ளி எழுவதுமாய் வித்தை காட்டிக் கொண்டிருந்தது. எனக்கு பார்த்து கொண்டிருப்பது சுவாரஸ்யமாய் இருந்தது. இந்த மாதிரி சமயங்களில் என்னை அந்த காட்சிக்குள் தொலைத்து கொள்வதில் எனக்கு என்னவோ மகிழ்ச்சி. நான் எல்லாம் மறந்து எத்தனை நேரம் நின்றேன் தெரியவில்லை.

ஏரியின் அக்கரையில் உயர உயரமான ராட்சச கட்டிடங்கள் ஒவ்வொன்றாய் ஒளிரத் துவங்கியது. அங்கிருந்து என்னை விடுவித்து கொண்டு புல் தரை நோக்கி நடந்தேன். பச்சை புற்களின் மேல் அமர்ந்தேன். அது என்னை தாங்கிக்கொண்டது. கைகளை தலைக்கடியில் கொடுத்து படுத்தேன். காற்று சுகமாய் இருந்தது. மெல்ல கண் மூடி என்னென்னவோ யோசித்தேன். பூங்காவின் விளக்குகளும் ஒளிரத் துவங்கியது. ஒரு புத்தகம் எடுத்து வந்திருக்கலாமோ இப்போது யோசித்தேன். மறுபடியும் கண் மூடினேன். என்னவோ வெறுமையாய் இருந்தது இப்போது. எதுவுமே யோசிக்காமல் இருப்பதே நன்றாய் இருக்கும் போல் தோன்றியது.

காற்று சட்டைக்குள் புகுந்து கொண்டு ஒளிந்து விளையாடியது. பிறகு அது தன்னை நிதானித்து கொண்ட பொழுதில் என் அருகில் ஏதோ படபடப்பதை உணர்ந்தேன். வெள்ளை காகிதம் ஒன்று ஒரு செடியில் மாட்டிக்கொண்டு அல்லாடியது. அதை எடுத்து ஏதாவது கிறுக்கலாம் என்று பாக்கெட்டில் பேனாவை எடுத்தேன். காகிதத்தை கையில் எடுத்து பார்க்கையில் என்னவோ எழுதி இருந்தது. கடிதமா? படிக்கலாமா? யோசிக்கையிலேயே கடிதம் என்னை உள்வாங்கத் துவங்கியது.
--- தொடரும்---

திங்கள் முதல் வெள்ளி வரை

ஒவ்வொரு நாளும் நான் அலுவலகம் செல்ல நண்பனுக்காக அந்த பேருந்து நிலையத்துக்கு அருகில் காத்திருப்பேன். எப்போது அவளை பார்க்க ஆரம்பித்தேன் தெரியவில்லை. மிக சில கணங்களில் அவள் என்னை கடந்து சென்றுவிடுவாள். போன வாரத்தில் தான் அவளை நன்கு கவனிக்க ஆரம்பித்தேன். என்னவோ பிடிக்கிறது எனக்கு அவளில். சொல்ல முடியா உணர்வு பீடிக்கிறது என்னை. எப்போதும் புன்னகை சிந்துவது போன்ற முகம், கண்களின் தீட்சண்யம், நடையின் மிடுக்கு, அவள் உடைகளின் மென்வண்ணங்கள் இதில் எது என்னை கவர்ந்தது தெரியவில்லை. அவளைப்பார்க்க முடிவதால் எனக்கு காத்திருப்பு பிடிக்கிறது.

இந்த திங்கள் முதன் முதலாய் என்னை பார்த்தாள் அவள். நான் அவளையே நேராக பார்த்தேன். என் முகத்தில் எந்த ஒரு உணர்வையும் வெளிப்படுத்தவில்லை என்றே நினைத்தேன். ஆனால் என் பார்வையில் தெரிந்திருக்குமோ நான் அவளுக்காகவும் காத்திருப்பது? அடுத்த நாள் என்னை கடக்கையில் அவள் விழிகளில் மெல்லிய அசைவு. என்னையா பார்க்கிறாள்? துடிக்க ஆரம்பித்த மனதை மெல்ல அடக்கி வைத்தேன்.

மூன்றாம் நாள் எப்போதும் நிற்கும் இடத்திலிருந்து சற்று தள்ளி நின்றேன். அவள் என்னை கடந்தாள். நான் நிற்கும் இடத்தில் என்னை தேடினாள். நிச்சயமாக அவள் முகத்தில் தெரிந்தது ஏமாற்றம் தான். அவள் நான் சற்று தள்ளி நின்றதை கவனிக்கவில்லை. எனக்கு அவளின் ஏமாற்றம் பிடித்தது. யாரென தெரியாவிட்டாலும் என்னை அவள் அங்கீகரித்தது போலவே தோன்றியது.

நேற்று கிளம்புவதற்கு நேரம் ஆகி விட்டது. அவளை பார்க்க முடியவில்லை. மனது அன்று முழுதும் வெறுமையாகி கிடந்தது. வேலைக்கிடையில் இருந்து மனம் நழுவி நழுவி சென்றது.

இன்று சற்று சீக்கிரமே வந்து திரும்ப பழைய இடத்திலேயே நின்று கொண்டேன். தொலைவில் அவள் வருவது தெரிந்தது. நான் நிற்கும் இடம் வந்தவுடன் சற்றே திரும்பினாள். என் விழிகளோடு அவள் விழிகள் கோர்த்தது. பிறகு சிக்கிக்கொண்ட விழிகளோடு திகைத்து திரும்பினாள். அவளுக்கு முகம்கொள்ளா வெட்கம். எனக்கும் என்னவோ செய்தது. ப்பா...எத்தனை நாட்களாயிற்று பெண்களின் வெட்கம் பார்த்து. என் மனம் நெகிழ்ந்தது. நான் அவள் போவதை பார்த்து புன்னகைத்துக்கொண்டே நின்றிருந்தேன். பிறகு என் நண்பன் வந்தான்.
டேய் எங்கடா பாக்கற?
என்ன கேட்டே என்றேன்?
எதுக்கு தனியா சிரிச்சுட்டு நிக்கற?
நான் மறுபடியும் என்ன கேட்டே என்றேன் தொலைவில் போகும் அவளையே பார்த்தபடி.
கிளம்பிட்டான்ப்பா என்றான்.

நான் அதையும் கவனிக்கவில்லை.எப்படியோ என்னை அவன் வண்டியில் ஏற்றிக்கொண்டு அலுவலகம் விரைந்தான்.

எனக்கு அந்த நேர மனநிலை பிடித்திருந்தது. இந்த கலப்பு கலாச்சாரத்தில் மோகம் கொண்டு தன் சுயத்தை தொலைக்காத பெண்கள் தற்போது மிக குறைவானதுபோல் தோன்றுகிறது. அதுவும் ஒரு மாநகரத்தில், பெண்களின் மெல்லிய புன்னகைகள், அவர்களின் அழகு சொட்டும் பூரண வெட்கம், கண்களின் சாந்தம், இப்படி நிறைய இனிமைகள் எளிதில் காணக் கிடைப்பதில்லை. இன்று அவளின் அழகிய வெட்கம் பார்த்தேன். அவள் சின்ன புன்னகை என் மேல் சிந்தவும் கண்டேன். கண்களின் பரிவையும் கவனித்தேன். இந்த இயந்திர வாழ்கையில் இப்படித்தான் சார்ஜ் செய்துகொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.

அவளை பற்றி என் நண்பனிடம் சொல்கையில் இப்படித்தான் ஊரில் சில பைத்தியங்கள் சுற்றுவதாக சொல்கிறான். என்ன சொன்னாலும் எனக்கு பிடித்திருக்கிற இந்த கிறுக்கு பிடித்திருக்கிறது.

பெண்ணெனும் கூடு திறந்து

எனக்கு எப்போதுமே கிராமத்து மத்தியானம் பிடிக்கும். திண்ணையில் உட்காந்து கொண்டு ஆளில்லாத தெருவின் மத்தியானத்தை வெறிக்க பிடிக்கும். அப்படி தான் அன்றும் திண்ணையை ஒட்டியிருந்த மேல் வாசப்படியில் அமர்ந்து திண்ணையின் மேல் புத்தகத்தை வைத்து ஏதோ படிப்பதும் யோசிப்பதுமாய் இருந்தேன். மத்தியானத்தில் தகிக்கும் வெயிலானாலும் ஏதாவது படிக்கும்போது எனக்கு காப்பி வேண்டும். மெது மெதுவாய் பருகிக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தேன். யாரும் இல்லாத தனிமை எனக்கு சமயங்களில் பிடிக்கிறது. அப்போது என்னோடு நான் நிறைய பேச முடிகிறது.

அந்த ஒரு வருடம் என்ன செய்யபோகிறோம் என்று தெரியாமல் இலக்கில்லாமல் கழிந்த ஒரு வருடம். படிப்பு முடிந்து வேலைக்கு செல்வதா வேறு என்ன செய்வது என்று குழம்பி கொண்டிருந்த ஒரு வருடம். அந்த மத்தியானமும் அப்படி தான் வெறுமை சூழ தனியாய் அமர்ந்திருந்தேன். தபால்காரர் வந்தார். இன்று என் தோழியிடமிருந்து கடிதம் எதாவது வந்திருக்குமா வந்தவரையே விழி அகலாமல் ஆவலாய் பார்த்தேன். வந்தவர் அந்த மாத பேப்பர் காசை வாங்கிக்கொண்டு எனக்கு ஏமாற்றத்தை டெலிவரி செய்து விட்டுப் போனார்.

சிறிது நேரத்தில் சின்ன சின்ன மணி ஓசை கேட்டது. ஆட்டு கூட்டம் ஒன்று ரோட்டோரப் புற்களை மேய்ந்து கொண்டே வந்தது. தலையை ஆட்டி ஆட்டி மேய்ந்துகொண்டே செல்ல தும்மலும், மணி ஓசையும் மாறி மாறி வந்தது. சில கணங்கள் அந்த காட்சியை கண்கள் மேய்ந்து கொண்டிருந்தது. பிறகு அந்த தெருவில் வேறு யாரும் இல்லை. மறுபடியும் நான் வெருமையெனும் தீவிற்குள் தனித்து விடப்பட்டேன்.

அப்பா அம்மா உடன் இருந்தும், அழகு கிராமத்தில் இருந்தும் எனக்கு ஏதோ ஒரு தீவில் தனியாக்கி விட்டது போல் இருந்தது. யாருமே என் மனம் ஒட்டி வரவில்லை. தொலைக்காட்சிக்கும் எனக்கும் எப்போதுமே அவ்வளவு நெருக்கம் இல்லை. உறவினர்களிடம் பேசவோ என்னிடம் ஒன்றுமே இல்லை. தோழியிடம் பேச இப்போது போல கைபேசியும் வைத்துக்கொள்ள வசதி இல்லை. ஊர் பெண்களிடம் பேசுவதற்கு எனக்கு யார் யாரை வைத்திருக்கிறார் என்ற விஷய ஞானம் போதாது. என்னவோ அதில் எனக்கு விருப்பமும் இல்லை. சராசரியின் நிகழ்வுகளில் தன்னைத் தொலைக்காத சில மனிதர்களை தேடுவதிலேயே நான் தொலைந்து போயிருந்தேன். அப்போது எனக்கு இருந்த ஆறுதல்கள். இரண்டு கிலோமீட்டர் தள்ளி இருந்த ஒரு சின்ன நூலகத்தின் சில புத்தகங்கள், அவ்வப்போது வரும் தோழியின் கடிதம், எப்போதாவது தோழியிடம் பேசக் கிடைக்கும் மிக சில பொழுதுகள். வாழ்கையின் மேல் பெரிதாக ஈடுபாடில்லாமல் வெறுத்திருந்த நேரம்.

மாலை பொழுதில் எனக்கு மொட்டை மாடிதான் சாசுவதம். தனியாக மாடிக்கு சென்று அமர்ந்து கொண்டு வானத்தோடு சிநேகம் கொள்ள ஆரம்பித்தேன். அதிலிருந்து இரு கண்கள் வந்தது. அது நேராக என் இதயத்துக்குள் பயணித்தது. யாருக்கும் தெரியாமல் ஒழித்து வைத்திருந்த என்னை நேராக பார்த்தது. அந்த கண்களுக்கு என்னை புரிந்தது. அந்த கண்களுக்கு மௌனமே போதுமாயிருந்தது. அது என்னை கேள்விகள் கேட்கவில்லை. என்னை அப்படியே ஏற்றுகொண்டது. பிறகு மெல்ல மெல்ல நிறைய கண்கள் வந்தது. பிறகு எல்லாம் இருட்டாகி போனது. நானும் அந்த கண்கள் மட்டும் என்னவோ பேசிக்கொண்டே இருந்தோம் வெகு நேரம் வரை. யாரும் இல்லாதபோது வானமும், இலைகளின் தலையாட்டலும், உடல் தொடும் காற்றும் தான் எனக்கு துணையிருப்பது போல் தோன்றியது.

அம்மா என்னை பார்த்து பயந்து போயிருந்தார்கள். கண்கள் முழுக்க வெறுமையை ஏற்றி இருந்தேன். அதைவிட கொடுமைகள் பெண் பார்க்க வரும் புரோக்கர்கள். அவர்களை பார்த்துவிட்டால் எங்காவது ஓடி ஒளிந்துகொள்ள முடியாதா என்று தோன்றும். அத்தனை எரிச்சல் மற்றும் வெறுப்பு வரும். அம்மாவிடம் சொன்னால் நான் என்ன செய்வது படித்து முடிச்சு பெண் வீட்டிலிருந்தால் வரத்தான் செய்வார்கள் என்பார். எனக்கு அவர்களின் தலை முதல் கால் வரை செல்லும் நோட்ட பார்வை அத்தனை வெறுப்பு. எங்காவது தொலை தூரம் சென்று சுதந்திர காற்றை சுவாசிக்க மாட்டோமா அத்தனை ஆசையாய் இருக்கும். பெண் என்பவள் சமூகம் போட்டு வைத்திருக்கும் கோட்டுக்குள் தான் வாழ வேண்டும் என்பதில் எனக்கு எப்போதுமே உடன்பாடில்லை.

அந்த மத்தியானத்தை இன்னும் முடிக்கவில்லையே. தபால்காரர் சென்ற பிறகு தொலைபேசி அழைத்தது . கடவுளே கீதுவாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்து கொண்டே சென்று எடுத்தேன். கீது என் ஒரே ஒரு உயிர் தோழி. அவள் என் நாட்குறிப்பு. எனக்கு அவள் ஒரு இனிய தேவதை. நான் என் உயர்கல்வியின் போது அவளை பார்த்தேன். நாங்கள் நிறைய பேசிக்கொண்டோம். அந்த இரண்டு வருடங்கள் தான் என் வாழ்வின் வசந்தங்கள் இன்றுவரை. மறுபடியும் வாழ சொன்னாலும் அந்த இரு வருடத்தை ஆசை ஆசையாய் வாழ்வேன்.

எத்தனை எத்தனை பேசி இருப்போம். எழுத்தாளர்கள் பற்றி, சமூகம் பற்றி, பெண்கள் பற்றி, ஆண் பெண் நட்பு பற்றி, இப்படி நிறைய நிறைய. என்னை நெருங்கி வந்தவள் அவள் மட்டும் தான் இதுவரை. எத்தனை மாதங்கள் பேசாவிட்டாலும் மறுபடியும் விட்ட இடத்திலே தொடர கூடிய நட்பு அது. இப்படி இது வரை என்னை ஒட்டி வந்தவர்கள் இருவர் மட்டுமே. இரண்டு வருடம் அவளோடு சுவாசித்த இனிய சுகமான வாழ்க்கையும், என் ஆசைகளையும், எண்ணங்களையும் எல்லாம் ஒரு சேர முடிந்து பரணில் போட்டுவிட்டது இந்த சமூகம். யாரிடம் சொல்வது எனக்கு இந்த சமூகம் உகந்ததல்ல என்று.

தொலைபேசியை எடுத்தேன் அவளேதான். சற்று பொறுங்கள் கொஞ்சம் என் மகிழ்ச்சியை கொஞ்ச கொஞ்சமாய் சுவாசித்துகொள்கிறேன்.

இப்போ தான் நீயா இருக்கணும் ன்னு நினைச்சுகிட்டே வந்தேன்.

அப்படியா என்றாள்.

உடனே என் சோக கதையை எல்லாம் ஆரம்பித்தேன். எத்தனை ப்ரோக்கர்கள் வந்தார்கள் மற்றும் இதர சோகங்கள். அவள் பொறுமையாய் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். நான் இத்தனை அவஸ்தை படுகிறேன். நீ அங்கே நாம் ரசித்த எல்லாம் இன்னும் ரசிக்கிறாய். நாம் நடந்த பாதைகளில் மறுபடியும் நடக்கிறாய். ரசித்த அந்த கொத்து மஞ்சள் மலர்கள் போல் இன்றைக்கும் பார்ப்பாய். மலை உச்சியில் ஒருக்களித்து படுத்திருப்பது போல் இருக்கும் ஒரு பெண் உருவ பாறை இன்றும் தெரியும் உனக்கு. இப்படி நிறைய நிறைய நான் சொல்லிக்கொண்டே போக அவளிடமிருந்து ஒரு கட்டத்தில் எனக்கு எந்த பதிலும் இல்லாமல் போனது.

நான் சற்று நிறுத்தி என்னாச்சு என்றேன். அவள் எல்லாம் இங்கு அப்படியே இருக்கிறது ஆனால் நீயில்லாமல் எனக்கு எல்லாமே வெறுமையாய் தெரிகிறது என்றாள். எனக்கு என்னவோ போலிருந்தது. ரசித்த எல்லாமே அன்னியமாகிப்போவது எத்தனை கொடுமை. பிறகு நிறைய பேசினோம். எல்லாம் பழைய நினைவுகள்.

என்னவோ புதியதாய் பிறந்தது போல் இருந்தது அவளிடம் பேசிய பிறகு. அவளை தவிர எல்லோருக்கும் புரிந்துவிடாது என்னை.அவளிடம் பேசிவிட்டு மறுபடியும் வந்து படியில் அமர்ந்தேன். குழப்பங்கள் என்னை சுற்றி சுற்றி வந்தது. எனக்கு என்ன தேவை என்று சரியாக சொல்ல முடியவில்லை. வானத்தை வெறிக்க தொடங்கினேன். பிறகு மெல்ல மின் கம்பதிற்கு பார்வை ஓடியது. அங்கே மின் கம்பியில் ஒரு மைனா அமர்ந்திருந்தது. பிறகு சடாரென பறந்தது உயர உயர வானம் நோக்கி.