கனவா காதலா

ஒரு நடு நிஷியில்
எனை அழைத்தாய்
என்னவோ சொல்லவேண்டுமென்று
பூந்தோட்டத்தில் காத்திருக்கச் சொன்னாய்

நான் யாருமற்ற அந்த இரவின் அமைதியில்
மௌனித்திருந்த தோட்டத்தை அடைந்தேன்
அங்கே நிலவுக்கு நேர் கீழிருந்த
ஊஞ்சலில் அமர்ந்தேன்
என்ன சொல்வாய் என்று யோசித்தபடியே

உள்ளமெல்லாம் தவித்து
நிலைகொள்ளாமல் எழுந்து
அருகிலிருந்த கொன்றை மரத்தடியில்
கொட்டிகிடந்த மஞ்சள் மலர்களை
பொறுக்கத் துவங்கினேன் செய்வதறியாது

என் இரு கைகளிலும்
பூக்கள் நிரம்பி வழிந்தது
அத்தனையும் அருகிலிருந்த
ஊஞ்சலில் குவித்தேன்
இன்னும் நீ வந்திருக்கவில்லை

சற்று தள்ளியிருந்த பவளமல்லியின்
வாசனையில் மயங்கி
அருகினில் சென்றேன்
ஒவ்வொன்றாக கொய்து
சேலையில் சேகரித்தேன்
சிறிது நேரத்தில்
பூக்களின் அதீத மணத்தில்
மயங்கி விழுந்தேன்

விழித்தபோது
உன் கைகளுக்குள் புதைந்திருந்தேன்
நான் சேகரித்திருந்த பூக்களெல்லாம்
உன் மேல் சிதறிக்கிடக்கிறது
நான் வெட்கத்துடன்
எனை விடுவிக்க முயல
நீ விடாது அணைக்கிறாய்
இப்போது உன் அணைப்பின்
ஒவ்வொரு ஷணத்திலும்
உன் அன்பில் திளைக்கிறேன்

புரிந்தும் புரியா
குழப்பதில் நான் விலகி நிற்கிறேன்
பின் நீயறியாத
உன் மீது நான் கொண்ட நேசம் முழுக்க
சொல்லிவிட நினைக்கிறேன்

நீ என்னையே பார்த்திருக்கிறாய்
என்னை வெட்கம் தின்கிறது
நெருங்கி நின்று புன்னகை செய்கிறாய்
நான் குனிந்து உன் விரல்களை பற்றி
உள்ளங்கையில் முத்தமிட்டு நிமிர்ந்த நொடியில்
காதினில் உன் சுவாசம் உணர்கிறேன்
என்ன சொல்ல நினைக்கிறதோ
எனக்குள் சிலிர்க்கிறது

என் கை பற்றுகிறாய்
ஊஞ்சலில் அமர்த்தி அருகினில் அமர்கிறாய்
பின் எனை உன் கைகளில் ஏந்தி
நீ என்னவள் என்கிறாய்

அந்த அன்பின் வார்த்தைகள்
எதிர்பார்த்து காத்திருந்த
என் இதயத்துக்குள் விழுந்து
சொல்லாமல் வைத்திருந்த
என் அன்போடு சேர்ந்து
விழிகளில் நிறைகிறது
ததும்பிய அன்பு
இமை தடுக்கி வழிகிறது
என் இதழெல்லாம்

இப்போது இன்னும் நெருங்கி வந்து
இதழ் சேர்ந்த நம் அன்பினை
துளித் துளியாய் ருசிக்கிறாய் விழி மூடி