தளும்பும் நினைவுகள்

நான் பார்க்கும்

இடங்களிலெல்லாம்

உன் பெயரையோ

உன் நினைவுகளையோ

பரப்பி வைத்திருக்கிறாய்

எனக்கு மட்டும் தெரியவென்று

நான் பார்த்தவுடன்

அதையே காட்டி காட்டி

அழைத்து செல்கிறாய்

நான் நீ

என்றில்லாது

நாமாயிருந்த

அந்த நாட்களுக்கு

நினைவுகள் தளும்பும்

அந்த கணங்களின்

சுமையில்

நீ எனக்கு கொடுத்த

அந்த தலையாட்டி பொம்மை

தலையை ஆட்டி ஆட்டி

கேட்டுக்கொள்கிறது

நான் உனக்கு சொல்வதை

எப்போதும் புன்னகைக்கும்

அதன் கண்களிலும் வழிகிறது

உனக்கான என் மாறாத நேசம்

First love and Last love

I was sitting on the sand and watching the waves hitting the shore.
"It has been 4 long years now" I thought "A lot of things have
happened in life ". The waves were bringing back my old memories.
I still remember how I met a girl named Rekha in this place. I
usually hit the beach on weekends to forget loneliness after my
friends got scattered all over India after college. Since then I could
not find a circle of friends as I had in college. I usually see her
sitting alone on the sands and viewing the waves. There is a saying
"Birds of same feather flock together ".I had never accepted this
saying until I saw her.
Days went on ....Soon my eyes started to search for her every time I
came to the beach. Slowly I felt something change within me.
The following weekend I didn't to go to the beach as all my friends
had planned for a reunion .Even though I was with my friends I could
sense something was not at its place. Does it have to do anything with
her? I questioned myself ... my heart failed to answer my questions!! ..
Next weekend when I went to the beach my eyes didn't search for her. I
was just admiring the beautiful waves... Waving its hands for me...
Until
I heard a voice... "Seems you didn't turn up last weekend "I just turned
and noticed that, it was Rekha saying that ... Those were the first
words she spoke to me.
I never knew I was noticed by her all these days. Words failed to
come out of my mouth. "By The Way I am Rekha "were the next few words
which brought me back to my senses. "Hi I am Raj! Glad to meet you!
"greeted her with a smile. "Mind If I sit here "she asked me
tentatively, action spoke before words did and even before I could say
no my head nodded a no with a capital "N" to her. She sat there beside
me and we spoke. I experienced Einstein's theory of relativity on that
day. Hours flew just like seconds. She said that she was from Kerala
and came to Chennai for studies. She told that she would stay with her
uncle and aunt till she finished her college and that her house was
near the beach...
Time went on and the more we spent time together, friendship grew more
between us. We exchanged numbers. Weekend meetings start to become
weekdays night phone chatting. Slowly my feeling towards her started
to change, I never felt so attracted to a girl before. She was
changing my life which was full of loneliness to a more enjoyable and
fun filled one.
She was doing her final year of her college in a reputed arts college,
so she was free in the evenings most of the time. She started to call
me after her college hours and we spoke for hours and hours.
It was only in the weekends that we met each other and spoke in
person; otherwise it was only over the phone.. One day after speaking
to her .I received a call from my mom. She was waiting for me in front
of my office and she sounded dull. I just rushed to the entrance and
saw my mom in tears.
I asked her "What happened?" her weeping grew more. I again repeated
my question. My mom told that My Dad had a heart attack and was
admitted in hospital in Coimbatore . Working as Bank officer transfers
are not new to my father. I tried to console her ..and then I came to
my manager and informed him about my dad and asked permission to leave
from office...Went in a hurry to airport to reach Coimbatore as soon
as possible. That weekend I could not attend her phone, since I was in
the ICU with my father and so I had to switch off my mobile.
On Sunday my Dad got better and returning back to Chennai I checked
my mobile it had some 50 odd messages from Rekha. The moment I saw it
... I knew she would be very angry on me ..for not turning up this
weekend. I called her a few times; there was no answer from her. I
just messaged her ... what all happened ... and was waiting for her
reply...
That day my eyes failed to see dreams... my heart sensed fear of losing
a friend, my bed which was of roses since the day I started to speak
to Rekha, became thorns to me.
The next weekend fate had different plans for me. I made it to the
sands and was sitting there for about an hour, thinking about whether
she would turn up or not. After waiting for another 30 odd minutes, I
decided to leave ... and started walking towards my bike.
I saw her in front of me, I went to her and said "Hi and Sorry Rekha
I could not turn up last weekend. Had some problems I guess you can
understand"... her silence gave me a signal that she was still angry
with me!
She just went past me and sat on the sand.... I had no other option...
I
followed her foot steps and sat next to her ..
"O.K.! Rekha!!! I know ...you are angry on me!!! I am sorry for not
informing you, I guess you can understand in what situation I was in.
"Her answer was silence. " If she doesn't like to speak to you!! Then
don't disturb her!!!" my mind gave me orders. "O.K. then I guess I
will leave! I don't wanna disturb you!!! "I got up with a heavy
heart....
I took my first step and she broke her silence "Please don't go" she
didn't sound good. I went near her and sat with her and saw the
waves, I saw her tears running down the cheeks, suddenly a guilty
feeling started to creep into my heart. I asked her "Rekha!!! What
happened? Why are crying?? ". "Did I say something wrong?" I
questioned myself.
She wiped her tears and said "No you didn't say anything wrong ". "I
could not be without talking to you!!! Raj!!! "
"You have become so close to me!!! That I feel you are a part of me!!!
".The moment she finished a question arised in my mind "Is she in love
with me?". I saw those eyes of her and could not come to a
conclusion. "Are you in love with me? Rekha" I put forth my question
to her. She gave me a glance and said "I don't know Raj, but I have
never missed any one like I have missed you in my life!!! ". Words
failed to come out from both of us. We returned home questioning
ourselves "Are we in love?".
The night was long and my eyes failed to dream. Suddenly saw my mobile
ringing ..... It was her ..
"Hey Hi!!! Tell me!! ?"
There was silence "hello!!! Rekha!!! Are u there?"
"Sorry to disturb you!!! Thought you would be sleeping!"
"That's fine!! Had some work. I just went to bed! Any problem!?"
"No... not at all... just thought of speaking to you!"
"Oh OK".
"Raj!!!!! Can I ask you a question? "
"Go on"
"What would be your decision if I say I am in love with you?"
I was caught on the thoughts... "Does she really mean it? I know I am
not that attractive but she is!!!"
"Raj!!! You there!!! ?"
"Yeah!! Yeah!! I am here!! "
"Did I ask anything wrong?"
"Nope"
I came to my senses and told her my decision... That I would have her as
my better half. The next moment, I only heard sounds of tears; I felt
her happiness in that cry, I felt her love on that day.
The days that followed were pleasant and the most unforgettable days
in my life ...everything around me looked beautiful... I was
experiencing
the phrase "When love is in your heart, everything around you will
appear beautiful than ever". We shared happiness, sorrows, and had
little fights which made the bonding between us stronger. The life
clock's pendulum doesn't always be in the happier side.
Things started to change when she finished her college, her aunt and
uncle found about our relationship and news automatically reached her
mom.
One day she messaged me that she have received a telegram that her Mom
is ill and that, she would be leaving to Kerala in some 15 minutes by
flight and she will be back by a week. I called her up and spoke to
her for 15 minutes.
Those were the last 15 minutes we spoke. I never knew fate had a
horrible twist in store for me.
The next day I tried to call her up and I could not reach her.
Something was bothering me the whole day, I tried to call her again in
the night, and still I couldn't reach her.
The next day, my mobile glowed with her number, bringing delight in my
face, I picked up the phone and I can only hear her cry ......
"Hello!!! Rekha!!! Is that you? What happened? Anything wrong? Why
are you crying? How is your Mom?" I asked with my heart beating in my
mouth.
She did not answer anything "Come on!! Speak to me Rekha!! What the
hell happened?"
She said" Raj!!! "And then I could hear only her cry ... Her mom got the
phone from her and just said "Don't ever call her again!! She got
married Raj!!!" ...and she cut the call... I felt the world around me
shatter, my heart became heavy. At that moment I wished the ground
beneath me to devour me. There was nothing I could do, all things were
over... Tears were starting to flow from my eyes.
I walked in the sands with the memories of Rekha; I sat and started
to view the waves... for the first time in my life after meeting Rekha
everything around me looked gloomy... I felt the waves were calling me
towards them... My legs started to walk towards the waves...
I heard someone calling "Raj!! Raj!! Come here!! ".My eyes started to
search who was the person? " Come here!!! Don't play with the sand "It
was some kid Raj's Mom. But I thought I saw a bit of my Mom in her. I
took a decision. I prepared myself to face the facts of my life. I
called my Mom and said what had happened. She consoled me. I said
about my decision... At first she never accepted to my decision... I
switched off the phone... and I walked towards my bike...
"Paapa!! See what I have made for you!!! "which brought me back to the
present .....
"Yeah!! Dear!! " ..
"A sand castle for you Pappa!!"
"Oh that's lovely dear" I said with a smile, looking at my child.
"Come here!! Rekha!! Let us stand here..."
She came running towards me ... I lifted her .. and kissed her on the
forehead... Rekha, my adopted child. I have started to live my life for
her for past 3 yrs.
I took her hand, and made the waves touch her feet. She was smiling at
me.
"Come on Dear!!! Let's go home!! Grandma will be waiting for us".
I held her hand and we started to walk over the sands...
I turned back to watch my footsteps... and felt
"My first love was Rekha, My last love will be Rekha too "
I walked towards my bike holding my last love's hand.

Author : Unknown
----------------------------------------------------------------------------------I am speechless after reading this story. I know you will too...
-Sugi-

அதே ஞயாபகங்கள்

இனிய மாலையில் தூரலை முகத்தில் தாங்கி குளிர்ந்து போயிருந்தது பூமி. அலுவலகம் விட்டு வெளியில் வந்தவுடன் குளிர்ச்சியை உணர்ந்து குதூகலித்தது மனது. மரங்களின் இலைகளெல்லாம் குளித்து என்னை புத்துணர்ச்சியாய் வரவேற்றது. ஏனோ வீட்டுக்கு உடனே செல்ல விருப்பமில்லை. மகிழ்ச்சியை பகிர்ந்துகொள்ள எனக்கு பிடித்த கடையில் நுழைந்து கேக் பட்ஜ் ஐஸ் கிரீம் சாப்பிட்டேன். தனியாய் அமர்ந்து சாப்பிடுவது கூட பிடித்திருந்தது.

கடைக்கு வெளியில் வருகையில் இன்னும் லேசாய் தூறியது. அதற்கு பிறகு என்ன செய்வது எதுவும் தோன்றவில்லை சட்டென வெறுமையாய் இருந்தது. ஒரு நிமிடம் நூலகம் செல்லலாமா என யோசித்தேன். ஏற்கனவே எடுத்திருந்த புத்தகத்தை இன்னும் திரும்ப கொடுக்கவில்லை. மற்றொரு நாள் போகலாம் என்று அந்த எண்ணத்தை கைவிட்டேன்.

இப்போது யாராவது ஒருவரை புதியதாய் சந்திக்கவேண்டும் என்று ஒரு வினோத ஆசை எழுந்தது. அவர்கள் வாழ்வில் நடந்த சுவாரசியமான ஏதோ ஒன்றை கேட்டுக்கொண்டு மட்டும் இருக்கவேண்டும் என்றும் தோன்றியது. என் சுபாவத்திற்கு அது முடியாதென்பதால் என் சரணாலயமான என் தோழியை அழைத்து என் ஆசையை சொன்னேன்.

அவள் இன்னொரு சுவாரஸ்யமான விஷயத்தை சொன்னாள். நீ நடக்கும் வழியில் உனக்கு எதிர்ப்படும் மனிதர்களை பார் அதில் எத்தனை பேர் சந்தோஷமாக இருக்கிறார்கள் என்பதையும் பார். புன்னகை ததும்பிய முகம் ஒன்று குழந்தையுடையதாய் இருக்கும் இல்லாவிடில் காதலர்களாய் இருப்பர் என்று சொன்னாள். எனக்கும் அப்படியே செய்யலாம் என்று தோன்றியது.

நடந்தபடியே எதிர்ப்படும் காட்சிகளை பார்த்தேன். வீட்டுக்கு முன் ஒரு குழந்தையுடன் அதன் தாயும் இன்னொரு பெரியவரும் என்னவோ சம்பாஷித்தபடியே நிற்கிறார்கள். குழந்தை அதன் போக்கில் என்னவோ செய்துகொண்டிருக்கிறது. குழந்தைகள் தான் இயல்பாய் இருக்கிறார்கள். மற்றவர்கள் எல்லாம் நடித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று தோன்றியது. குழந்தையாகவே இருந்திருக்கலாமோ என நினைத்தேன்.

எனக்கு இப்போதைய எல்லா கமிட்மெண்டயும் விட்டு ஒரு இரண்டு நாலாவது இதுவரை நான் சென்றிராத ஏதோ ஒரு இடத்துக்கு செல்ல வேண்டும் போல் தோன்றியது. பின் தொடர்ச்சியாய் ஏதேதோ எண்ணங்கள். மனதில் ஒரு கவிதை ஓடியது. அதை திரும்ப திரும்ப எண்ணிக்கொண்டே பேருந்தை பிடித்து வீடு வந்தேன்.




இன்றும் கடக்கையில்
அதே செண்பக மரத்தடி
அதே நறுமணம்
இதயம் பாய்ந்து
இழுத்து வரும்
அதே ஞாபகங்கள்

வசந்தாக்கா

என்னை இன்று பழைய நினைவுகள சூழ்ந்திருந்தது. ஒவ்வொரு நாளும் என்னை ஏதாவதொரு முகமோ, இடமோ, பொருளோ பின்னோக்கி நகர்த்தி செல்கிறது. அப்படியான சமயங்களில் யாரோ ஒருவரின் நினைவுகளில் மனம் ஆழ்ந்து விடுகிறது. இன்று வசந்தாக்காவின் நினைவுகளில் ஆழ்ந்திருந்தது மனது.

நான் தனிமையின் முழு கட்டுப்பாட்டுக்குள் சென்றிருந்த காலகட்டம் அது. என் வீட்டுக்கு பக்கமிருந்த வீடுகளில் ஒன்றில் அவள் இருந்தாள். அவள் வாழ்க்கையே ஒரு கதை போல தான் தோன்றியது. வசந்தாக்காவின் கணவரைத்தான் எனக்கு முதலில் தெரியும். அவருக்கு காது கேக்காது வாய் பேசவும் முடியாது. ஆனால் கொஞ்சம் வார்த்தைகள் மட்டும் குழறி குழறி உச்சரிப்பார். அவர் முதலில் லாரி ஓட்டிகொண்டிருந்தார். பின் அவருக்கு காது கேளாததால் அவரால் மற்ற வாகனங்களின் ஹாரன் ஒலியை உணர முடியாமல் அந்த வேலை நிலைக்கவில்லை என்று யாரோ சொன்னார்கள். அவர் மூட்டை தூக்கும் கூலியாக வேலை செய்கிறார் என்ற தகவலும் தெரியும். அவருக்கு திருமணம் முடிந்ததாகவும் மாமா மகளையே திருமணம் செய்து கொண்டதாகவும் செய்தி வந்தது. எனக்கு அந்த பெண்ணின் மீது மரியாதை வந்தது. பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. அப்போது அவர்கள் என் வீட்டு பக்கத்தில் இல்லை. ஒரு நாள் எங்கள் தோட்டத்துக்கு வேலைக்கு வந்திருந்தார். அவ்வளவு அழகாய் இருந்தார். சிவந்த நிறம் பெரிய அழகிய கண்கள். மஞ்சள் பூசி குளித்திருந்தாள். புது தங்கத்தின் தாலியோடு அவளும் மின்னினாள். இவ்வளவு அழகான பெண் இப்படி ஒரு ஆணை எற்றுகொண்டிருப்பது அவள் மேல் எனக்கு இருந்த மரியாதையை இன்னும் கூட்டியது.

எப்போது என் வீட்டுக்கு அருகில் குடி வந்தார்கள் நினைவில்லை. எனக்கு புதியதாய் யாரோடாவது பேசி பழக நிறைய நாளாகும். மெது மெதுவாய் பேச ஆரம்பித்தேன். அவள் கற்பமாய் இருந்ததால் வேலைக்கு செல்ல வில்லை. எனக்கு பொழுது போகாத சமயங்களில் நானும் வசந்தாக்காவும் தாயம் விளையாட ஆரம்பித்தோம். அப்படியே எனக்கு அவளை பற்றி சொல்ல துவங்கினாள். அவள் அப்பாவுக்கு அவள் அம்மா இரண்டாவது மனைவி. அவளுக்கு ஒரு தம்பியும் உண்டு. முதல் மனைவி எங்கள் ஊர் தான். அவளுக்கு மன நிலை சரி இல்லை என அவளை பிரிந்து சென்று இவள் அம்மாவை இரண்டாவதாக திருமணம் செய்து கொண்டிருக்கிறான் அவள் அப்பா. வசந்தாக்காவின் அம்மாவும் என்ன காரணத்தாலோ தற்கொலை செய்து கொண்டாள். எனக்கு இதை கேட்டவுடன் என்னவோ அவள் அப்பாவின் மீது தான் சந்தேகம் வந்தது. இவளுக்கு இப்படி ஒரு திருமணம் செய்து வைத்து விட்டு பின் மூன்றாவதாகவும் ஒரு திருமணம் செய்து கொண்டான்.

வசந்தாக்கா அவனிடம் சண்டை போட்டதாக கூறினாள். அவளுக்கு இப்படி ஒரு திருமணம் செய்து வைத்தால், தான் திருமணம் செய்து கொள்ளும் போது மருமகன் தன்னை எந்த கேள்வியும் கேக்க மாட்டான் என்று தான் அவள் எவ்வளவு சொல்லியும் கேக்காமல் தனக்கு திருமணம் செய்து வைத்ததாகவும் தனக்கு இந்த திருமணத்தில் இஷ்டம் இல்லை என்றும் கூறினாள். அப்போதுதான் எனக்கு தெரிந்தது அவள் சம்மதம் இல்லாமலேயே அவளுக்கு அவன் திருமணம் செய்து வைத்திருக்கிறான் என்பது. அவன் வசந்தாக்காவை பார்க்க வந்தால் எனக்கு பிடிக்கவே பிடிக்காது. இந்த மாதிரியான ஒருவனை எப்படி வசந்தாக்காவால் அப்பாவாய் ஏற்றுக்கொள்ள முடிகிறதென்று எனக்கு ஆச்சர்யமாய் இருக்கும். வசந்தாக்காவுக்கு ஒரு அழகு பெண் குழந்தை பிறந்தது. அதே மாதிரி பெரிய கண்கள், தென்னங் கீற்றை போன்ற இமைகள் அத்தனை அழகு. நான் பார்த்து கொண்டே இருப்பேன். அவள் குழந்தைக்கு நந்தினி என்று பெயர் வைத்தாள். அவள் கணவர் உச்சரிக்க முடியுமா என்று பார்த்து பார்த்து தேர்வு செய்திருந்தாள் பெயரை. அவர் நந்தினி என்பதை நாக்கை முன் கொணர்ந்து ..த்தினி என்பார். அவளுக்கு அவள் பெண்ணால் பேச முடியுமா என்ற பயம் இருந்தது. அவள் அழகாய் பேசினாள். முதல் முதலாய் அவள் பேசி நான் கேட்டது 'எங்கே குடு நான் பாக்கறேன்' என்று என் கையில் இருந்த பொருளை வாங்கினாள். எனக்கு அந்த மழலை மொழி மிக இனியமையாய் இருந்தது. பிறகு ஒரு ஆண் குழந்தை பிறந்தது. அவனுக்கு மனோஜ் என்று பெயரிட்டாள். தன்னை ஏதோ கிராமிய முன்னேற்ற குழுக்களில் இணைத்து கொண்டாள். எனக்கு அது பிடித்திருந்தது. உங்கள் குழந்தைகளை நன்றாக படிக்க வையுங்கள் என்று சொல்லி கொண்டே இருப்பேன்.

எனக்கு ஒரு நாள் கோழி பிரியாணி சாப்பிட ஆசையாய் இருந்தது. எங்கள் வீட்டில் வருடத்தில் ஆறு மாதம் மாமிசம் சாப்பிட கூடாதென்று பல கரணங்கள் வைத்திருப்பார்கள். எனக்கு அதிலெல்லாம் நம்பிக்கை இருந்ததில்லை. என் ஆசையை நான் அவளிடம் சொல்ல அவள் கணவரிடம் சொல்லி எனக்கு வாங்கி வரச்சொல்லி இருந்தாள். அவரும் அன்றைய நாளின் வருமானத்தின் கணிசமான தொகையில் எனக்கு வாங்கி வந்திருந்தார். என் கண்கள் அவள் அன்பில் நிறைந்தது. இந்த அன்புதான் என்னை அவளிடத்தில் இழுத்திருந்தது.

எங்கள் வீட்டுக்கும், அவள் குடி இருந்த வீட்டுக்கும் இடையில் இன்னொரு வீடிருக்கும். அவர் மனைவி பிரசவத்துக்கு அம்மா ஊருக்கு போயிருந்தார் . வசந்தாக்கா அவரை அண்ணா என்று அழைப்பாள். இவர் வசந்தாக்காவின் வீட்டுக்கு போவார்.அவர்கள் இருவரும் பேசி கொண்டிருப்பார்கள் எனக்கு தெரியும். ஒரு முறை என்னிடம் அவள் இந்த அண்ணன் என் கணவர் வீட்டில் இல்லாத போதும் இங்கு வருகிறார் யாராவது பார்த்தால் என்ன நினைப்பார்கள் என்றாள். நான் மற்றவர்களை பற்றி எதற்கு கவலை படுகிறீர்கள் என்று சொன்னதாகவே நினைவு. பிறகு எங்கள் வீட்டிலேயே அவளை பற்றி தப்பாக பேச துவங்கினார்கள். எனக்கு கோபம் வரும் அவங்க ரெண்டு பெரும் அப்படிஇருந்ததை நீங்க பார்தீங்களா என்றேன். அப்படியெல்லாம் ஒரு பெண்ணை பற்றி தவறாக பேசாதீர்கள் உங்களுக்கும் பெண்கள் இருக்கிறார்கள் என்பேன். அப்போதும் எனக்கு வசந்தாக்காவை பிடிக்கும். பெண்கள் உண்மையிலேயே சுய கட்டுப்பாடும் ஒழுக்க நெறியும் கடைபிடிப்பவர்கள் என்ற அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை இருந்தது. அதிலும் வசந்தாக்காவை என்னால் சந்தேகிக்கவே முடியாது.

பின் எப்போது என்று எனக்கு நினைவில்லை நான் அவள் வீட்டுக்குள் நுழைந்தேன். அந்த அண்ணன் அவள் சமையலறையை ஒட்டி இருந்த கட்டிலில் படுத்திருந்தார். அவள் வீடு ஒரே அறைதான். அதையே தடுத்து ஒரு ஓரத்தில் சமையலறை. அவள் சமையலறையில் இருந்தாள். எனக்கு உள்ளே நுழைய ஏனோ தயக்கமாய் இருந்தது. என்னால் அப்போது அவளோடு நன்றாக பேச முடியவில்லை. திரும்பி வந்து விட்டேன்.

பிறகு நான் வெளி ஊர் வந்து விட்டேன். அவள் கணவரை பிரிந்து விட்டாள் என்றும் தனியாய் குழந்தைகளோடு இருப்பதாகவும் செய்தி கிடைத்தது. இப்போதும் எப்போதாவது ஊருக்கு போகும் சமயத்தில் நந்தினி என்னை பார்க்கும் போது நல்லா இருக்கீங்களாக்கா என்பாள். நானும் அம்மா எப்படி இருக்காங்க என்று விசாரித்துக் கொள்வேன்.